Dat komt zo. Mijn baas houdt van zeilen. Zo erg zelfs dat hij er een heuse zeilboot voor heeft aangeschaft, jaren geleden alweer. En mensen met een zeilboot, die willen nog wel eens gaan zeilen. In Nederland, want mijn baas is niet rijk genoeg om een tripje rond de bovenwindse eilanden te kunnen financieren, ook al omdat hij diverse kinderen en een vrouw heeft, alsmede twee auto’s, een brommer en een trampoline. Derhalve: Nederland. En dat is slecht nieuws. Want elk jaar vragen we ons op de redactie van Playboy, alwaar wij werken, af: wanneer gaat De Baas op vakantie? Want als De Baas op vakantie gaat, dan is het kloteweer. Drie volle weken lang. Regen, hagel, storm, the works. Zonder uitzondering. Iedere zomer weer. Toeval, zeg je. 35 zomers op rij, zeg ik, dat is geen toeval.

Normaliter bepaalt De Baas een paar weken van tevoren wanneer hij gaat zeilen. Daar viel mee te leven. We waren drie weken zomer kwijt, maar ach, er kwamen heus nog wel wat zomerse weken achteraan. Dit jaar vond De Baas het vanwege een nog steeds onverklaarbare uiting van plichtsbesef nodig ons eind mei al te melden dat hij in augustus weg zou gaan. Zodat we ons konden voorbereiden op zijn afwezigheid en diverse maatregelen konden treffen. Welke maatregelen precies, dat wist hij dan ook weer niet precies, maar ‘het voelde goed’.

En dus hebben we dit jaar te maken met de verschrikkelijkste zomer sinds 1769. Piet Paulusma, Peter Timofeeff en dat breedgeheupte meisje van de NOS hebben het geprobeerd, maar nadat ze keer op keer een ‘heftige opleving van het zomerweer’ voorspelden die dan bleek te bestaan uit een zweterige dag met onweer, rukwinden, hagel en een verdwaalde orkaan, gelooft niemand ze meer.

Kranten, tijdschriften, deskundigen, tv-programma’s; iedereen probeert uit te zoeken waaraan het ligt. Niemand die het weet. Tot nu toe. No more. Het moet maar eens duidelijk worden aan wie we deze summer from hell te danken hebben: De Baas. Die terwijl ik dit schrijf met windkracht negen zijn boot in een desolaat havenstadje probeert te parkeren. Alwaar hij vervolgens met zijn bloedchagrijnige vrouw en kinderen (die kunnen we niks kwalijk nemen, die willen ook gewoon naar Turkije natuurlijk) in de minuscule kajuit van zijn boot gaat Yahtzeeën.

Nog één week. Eén heel erg lange, natte, koude kloteweek. Daarna wordt het zomer, want dan komt De Baas terug. Moe, bleek, gedesillusioneerd, opgelucht dat hij weer mag werken. Volgend jaar sturen we hem verplicht op normalemensenvakantie. Iets ver weg van Nederland. We beloven je: de zomer van 2012 wordt een hete.