De redactie had de eerste maanden haar handen vol aan Dijkshoorn. Niet aan het publiceren van zijn pennenvruchten, maar aan de stortvloed aan reacties in de mail.

Bij NU.nl kregen lezers die ons persoonlijk mailen allemaal antwoord. De entree van Dijkshoorn heeft ons doen besluiten dit gebruik iets aan te passen. Aanklachten en scheldkanonnades zetten loftuitingen over Dijkshoorns werk in een donkere schaduw, lezers spraken in kapitalen hun afschuw uit.

Het publiek van de kritische schrijver was kortweg deelbaar in twee groepen: fans en haters. Zijn artikelen werden extreem goed gelezen maar zorgen ook voor veel kritiek, op Dijkshoorn maar ook op de redactie van NU.nl, dat een platform bood aan ‘die zielige rukker op zolder’. Die typering kwam opvallend vaak voorbij.

Bij NU.nl begon hij na een spraakmakende reeks verhalen op diverse weblogs in 2006 met zijn column op donderdag. De voormalig medewerker van een bibliotheek in Amstelveen met de scherpe pen bouwde voor die tijd al een grote fanbase op. Patty Brard hoorde daar niet bij.
Dijkshoorn haalde zich de woede van de diva op de hals door twee valse voorpublicaties van haar boek te plaatsen.

De toon was gezet; Dijkshoorn ontzag niemand en zaagde stoelpoten van zijn lijdende voorwerpen tot de zitting af. Rita Verdonk, Maxime Verhagen, Stacey Rookhuizen (''Ik zie liever een geschoren eland met een lekkend oog''), Patricia Paay (''Een gerimpelde dwerg met twaalf biljartballetjes gebit''), Adam Curry; elke BN’er was vogelvrij verklaard voor de pen van Dijkshoorn.

Die columns wisselde hij af met het breken van een lans voor dieren die het in zijn ogen niet makkelijk hadden. Met tranen in zijn ogen trok hij het lot van de dode grutto, het roomeikeltje, de ontsnapte panda, de dove clownvis, Heidi de Schele Buidelrat  en de geile krokodil zich persoonlijk aan.

Dijkshoorn transformeerde van anonieme tikgeit tot bekende tv-persoonlijkheid toen De Wereld Draait Door hem op een stoel zette om wekelijks een gedicht te schrijven.

De stroom mailtjes nam af; lezers die het niet met hem eens waren reageerden zich af via NUjij.nl. Voor Dijkshoorn gingen deuren open. Hij ging boeken schrijven en toerde door het land om te signeren en op zijn gitaar te spelen.

Zijn bijdragen stuurde hij steeds later in (''Sorry, ben druk, hij komt ‘s morgens'') en meneer eiste dat zijn columns gevrijwaard bleven van tussenkoppen.

De laatste maanden leverde hij een tweetal veelbesproken columns aan. Jezus met tieten, over het koningshuis, zorgde voor een tsunami aan vooral negatieve reacties. Negerfoto, over de situatie rondom de asielzoeker Mauro, deed de groei van zijn fanclub verder stagneren.

Over Dijkshoorn columns werd vaak gezegd dat het een trucje is, een kunstje. Ik kwam zelfs een website tegen waar tips voor 'Hoe schrijf ik een dijkshoorn?' staan beschreven.

Als je zijn werk vijf jaar doorleest zie je inderdaad verbanden. Maar goed, Maradona had ook een trucje, doe het maar eens na. Met Nico Dijkshoorn -''De patrijs, wat een ontzettend loservogeltje is dat''- komt het wel goed, denken wij.

Volgend jaar brengt hij het boekenweekessay uit, getiteld Verder alles goed. Wie had dat ooit gedacht, een zwaarwegende toevoeging aan de Nederlandse literatuur van dat perverse anonieme mannetje dat in een geblindeerde kamer zijn frustraties botvierde op zijn toetsenbord.

De redactie van NU.nl gaat haar best gelezen columnist missen. We wensen hem een inspirerende toekomst toe.