Ik voelde aan mijn Paulus de Boskabouter-baardje en probeerde mij een voorstelling van zo’n shoot te maken. Ik met een opengewerkte leren broek bukkend bij een riviertje, met beide handen het roestbruine water naar mijn mond scheppend. Mijn mond midden in mijn baardje.

Ik loom met mijn wang tegen een paardenreet, met op de achtergrond een saloon deur. Ik moet eerlijk zeggen: ik heb heel even getwijfeld. Ik had zin om de artistieke discussie aan te gaan met de vormgevers van het blad. Ridicule eisen wilde ik stellen en dan eens kijken hoe ze daar op zouden reageren.

"Ok, ik doe het, maar dan alleen als het goed gedaan wordt. Dus echt mooie foto’s die ook zonder mijn baard overeind blijven. Ik wil dat het foto’s worden die je thuis aan de muur wilt hangen. Verder wil ik een eigen camper waar ik me in terug kan trekken en ik wil tekst, ook al is het voor een foto. Ik wil tijdens de foto’s zeggen: watsupperdidiehatsekidee. Anders doe ik het niet."

Ik werd herinnerd aan deze aanbieding toen ik zojuist op deze site las dat Stacey Rookhuizen in december naakt in de Playboy staat. Ik dacht twee dingen. Eerst: ik zie liever een geschoren eland met een lekkend oog dan een naakte Stacey Rookhuizen. Ik vind haar met kleding al zo naakt, laat staan dat ik die recht op haar fineliner moet kijken. Daarna dacht ik: wat zal zij hebben geantwoord op het aanbod? Hoe zijn die onderhandelingen verlopen?

Ik weet bijna zeker dat Stacey heeft gezegd dat ze het wel wilde doen, maar dan alleen als ze volledige artistieke zeggenschap kreeg. Dat is de bekende reflex bij vrouwen die worden gevraagd door de Playboy. Ze gaan het verzorgd doen, met klasse en stijl. Niet zoals die stoephoeren in de nummers vlak voor hun. Nee, zij gaan iets doen waar hun vriend trots op zal zijn.

En dan weet je het al: die liggen drie maanden later in een heel onnatuurlijke houding met een vleeskleurige plastic waterslang in hun mond ergens op een rotsstrand. Of ze staan op een balkon bij 40 graden Celsius hun jarretelgordel om te gespen met een leguaan op hun rug.

Vreemd genoeg is het blijkbaar alleen maar mogelijk om je stijlvol en verzorgd te laten fotograferen aan de andere kant van de wereld, ergens op een hagelwit strand of in New York. Naar mijn weten is er nog nooit een van de bekende modellen op het idee gekomen om het langs de A2 te doen of in de haven van Volendam. Dat zou ik nu juist wel leuk vinden, Yolanthe tot haar knieën in een berg rottende garnalen.

Stacey Rookhuizen zal daar geen uitzondering op zijn. Ik gok op iets origineels als de suggestie van masturbatie in de mand van een luchtballon, Stacey naakt met een pijp in haar mond tussen 34 wasberen, Stacey met een heel moeilijk boek en een zwarte bril op neus terwijl ze een vochtregulerende crème op haar liezen smeert en de gebruikelijke foto van Stacey die in haar penthouse met uitzicht op Central Park, opeens zin krijgt om naakt, met de benen wijd en de handen tegen de muur, haar tepels door het gaatje van een zelf geproduceerde LP te persen.

Ik verheug mij enorm op die artistieke armoede. Bij Playboy lachen ze zich helemaal gek. Al die beetje bekende vrouwen komen al jaren lang met hetzelfde artyfarty boerenlullenplannetje. Ze willen mooi licht, een verrassende plek en iets met een gestroomlijnde auto.

Stacey zou pas echt gevoel voor humor hebben als ze zich laat portretteren als een doorgesnoven cokehoer. Het haar heeft ze al. Maar dat gaat niet gebeuren. Ik lek hier de coverfoto. Stacey met haar ogen dicht naakt op een strand. Langzaam kruipt er een schildpad uit haar schoot. Heel stijlvol gedaan. Teder bijna.