Heel af en toe de liefde, die als een stuiter door ons blikken lichaam valt, we zijn al snel tevreden.

Joran van der Sloot denkt daar heel anders over. Joran zoekt al jaren de dood. Bewust. Niet de eenzame dood met een riem om zijn nek, hangend in een deuropening.

Je zult Joran niet met een jerrycan benzine over straat zien lopen, om zich ergens midden op een plein ritueel ter verbranden.

Zelfmoord, je genereert er normaal gesproken teleurstellend weinig publiek mee. Naar een hockeywedstrijd komen meer mensen.

Misschien heeft hij er wel eens een keer aan gedacht, van een flatgebouw springen tijdens een drukke winkelmiddag. Door het dak van een hotdog-kraam vallen en de gedroogde uitjes meters uiteen laten spatten.

Het is voor Joran te klein. Te willekeurig, het publiek dat hem met zijn wang op het trottoir ziet liggen. Voor Joran is dat een gruwelijke gedachte, dat zijn neergang wordt gadegeslagen door toevallig passerende voorbijgangers. Zichzelf vastprikken op de omheining van Peter R. de Vries zijn huis, dat zou er al meer op lijken.

Joran lijkt op de stoet mediagemankeerde verloren zielen, die de laatste jaren machinegeweren hebben leeggeschoten op klasgenootjes. Er uit gaan met een knal. Alle aandachttrekkers die jou nooit hebben zien staan dwars door hun opgemaakte gezichtjes maaien en weten dat het filmpje op youtube, waarin je dit allemaal aankondigt, twee uur later zal worden gevonden.

Eindelijk zullen ze naar je kijken, die klootzakken. Je eigen dood regisseren en modelleren naar de kutfilms waar je al je hele leven lang naar zit te kijken, dat is wat alle highschool moordenaars hebben gedaan. Weten dat je een leven lang kleurloos gaat blijven en er dan maar in fel vloeiend rood uit stappen.

Joran is de door-geëvolueerde aandachts-suïcidaal. Joran is martelaar 3.0. Hij lacht om dat heikneuter gedoe, je leraar dood schieten en maar een dag wereldberoemd zijn. Alle in de camera lachende jongetjes, die trots lieten zien met welke geweren ze klas 3B kapot gingen maken, ze zijn al lang weer vergeten.

Een gedenkteken, 1 keer per jaar een steeds kleiner wordende groep mensen bij een brandende kaars en het vervagende beeld van de dader.

Joran doet het anders. Hij pleegt zelfmoord, alleen doet hij er bewust een leven lang over. Dat is wat ik voel als ik de beelden uit Peru zie. Hij lijdt niet. Joran is al lang dood en geniet tijdens dat jaren lang sterven zo intens mogelijk van alle drukte om hem heen.

Alleen hele domme klootzakken vermoorden in een Zuid-Amerikaans land, terwijl de hele wereld over hun schouder mee loert, de dochter van een invloedrijke persoon. Joran is geen domme klootzak. Hij zoekt dit op. Al jaren.

Het gesmijt met wijn richting Peter R. de Vries, het gemanipuleer, de bekentenissen die weer net zo makkelijk worden ingetrokken, het gefingeerde gehuil als hij zijn moeder aan de telefoon heeft, het past helemaal bij Joran van der Sloot.

Hij is de moordenaar die we met zijn allen hebben gecreëerd. Nog veel beter dan de highschool-moordenaars begrijpt hij wat we het liefst willen: Het Kwaad, maar dan in hapklare brokken. Iets waar we naar kunnen loeren en waar we van huiveren.

Ik zag Joran zijn gezicht toen hij in Peru aan de pers werd getoond. Het geflits van honderden camera’s. Het scheen mij toe dat hij gelukkig was. Joran moordt, heel mediageniek, precies 5 jaar na de moord op Natalee, verklaart en trekt weer in, zwijgt en zal opeens weer gaan praten.

En wij kijken. Wij hebben onze eigen Jack de Ripper, maar nu godzijdank met beeld en een leuke sweater aan. Wij kijken graag. Op die manier geven wij Joran precies wat hij wil. Honderden camera’s die zijn zijn zelf geregisseerd langzaam sterven filmen. Hoe harder we gruwelen, des te glorieuzer viert hij de dood.

Als je het zo bekijkt is Joran zijn sterven een volmaakt, postmodern kunstwerk. Hij heeft ons allemaal aan een touwtje.