Voorganger Anno gold als een streep onder zijn rockbandverleden, met ingetogen folkliedjes in lijn van Paul Simon en Nick Drake. Een heel duidelijk statement om iets anders te doen dan waarmee hij bekend is geworden. Door Akkermans rol in de musical over rock-‘n’-rollzanger Buddy Holly keert hij toch weer terug bij rockmuziek.

Maar dan wel vermengd met folk- en popelementen. De zanger werkte in fases aan het album, geïnspireerd door een expositie die hij zag van schilder Piet Mondriaan. Daar komt ook de albumtitel vandaan. Hij schakelde producers Arno Krabman en Arjan Mensinga in om zijn tweede langspeler The Journey te verwezenlijken.

Waar Anno een duidelijke stap in een andere richting was na Akkermans vertrek bij Di-Rect, ligt The Journey eerder in het verlengde, zonder dat het een stap terug is. Liedjes Everybody Needs Someone en Wholesome Love (dat qua opbouw wat doet denken aan Baba O’Riley van The Who) klinken als het oude Di-Rect.

Het is slechts een van de facetten van The Journey, dat verder bestaat uit bedaarde americana (Hard To The Bones, Once Again), ingetogen folksongs (Falling To Pieces, Wait For Me), strijdbare stadionliederen (The Rising, One Flag). Een van de uitschieters is het euforische Brave Of Our Hearts, waar een potentiële hit in schuilt.

Ook het Springsteeneske I’ll Learn is een bijzonder prettig liedje, dat gemaakt lijkt voor de radio. Hetzelfde geldt voor Break It Up, hoewel het nummer er vanwege zijn productiestijl (OneRepublic meets Mumford & Sons) een beetje buiten valt op The Journey. Net als Mondriaan beperkt Tim Akkerman zich niet tot een eenzijdig palet.