Het vorig jaar verschenen coversalbum Kisses On The Bottom niet meegeteld, heeft McCartney er zes jaar over gedaan om een plaat uit te brengen. De tussenliggende periode werd gevuld met heruitgaves van diverse albums die Macca maakte met The Beatles, Wings en als soloartiest. New is echter volledig nieuw en klinkt ook zo.

Anders dan gebruikelijk werkte McCartney met vier producers, namelijk Gilles Martin, Paul Epworth, Mark Ronson en Ethan Johns. Op de titulaire single liet Mark Ronson al horen de maniertjes van McCartney in een verse radiohit te kunnen gieten, al mist de andere samenwerking, Alligator, de warmte van Ronsons eerdere producties.

De producties met Paul Epworth (grotendeels verantwoordelijk voor het succes van Adele) voelen veel natuurlijker en rauwer aan en zijn ook als zodanig in de studio ontstaan. Save Us, Queenie Eye en Road zijn de meest uitdagende liedjes op New. Johns weet hem met Early Days goed te karakteriseren, al is Hosanna een misser.

Op Early Days mijmert de oude Beatle naar zijn tijd met John Lennon, vóór de doorbraak van hun band, terwijl hij critici en zelfbenoemde kenners neersabelt die beweren meer van hun gedeelde historie af te weten dan hijzelf. Ietwat ontypisch en zelfs venijnig voor de man, zeker gezien de ingetogen, lieflijke akoestische omlijsting.

Het elektronische Appreciate is het minst typerend, hoewel de plaat McCartney II en zijn werk met producer Youth er lichtelijk tegenaan schurken. Elders heeft de zoon van Beatles-producer George Martin wel grip op McCartneys schrijfsels, waarvan On My Way To Work, I Can Bet en Everybody Out There de meest in het oor springende zijn.