Na een radiostilte van vijf jaar keert de Canadese zangeres Céline Dion terug met een gloednieuwe plaat. Ze maakt haar comeback met een geheel Franstalig album, waar ze ook ooit haar ruim dertigjarige carrière mee begon.

Céline Dion bracht op haar dertiende al haar eerste studioalbum uit, het in 1981 verschenen La Voix Du Bon Dieu. Na nog eens zeven Franstalige albums in de jaren tachtig en een winnend songfestivalnummer voor Zwitserland in 1988, verscheen pas in 1990 haar eerste Engelstalige album, Unison, met wereldwijd succes als gevolg.

Sans Attendre is het 24e studioalbum van Céline Dion, mits we kerst-cd’s meetellen, haar veertiende Franstalige plaat en haar eerste nieuwe album sinds Taking Chances uit 2007. In datzelfde jaar verscheen tevens haar laatste Franstalige album, D’elles. Maar al die statistieken zeggen verder weing over Sans Attendre zelf.

Vijf jaar verder streeft Dion nog altijd vocale perfectie na en afhankelijk van hoeveel je van haar stem houdt, weet ze dat doel ook te bereiken. Anders dan op veel van haar albums uit het verleden kiest Dion er echter geregeld voor om de liedjes klein te houden. De powerballads nemen op Sans Attendre dus ook beslist niet de overhand.

Hartverwarmend

De productie is op momenten zelfs tamelijk sober voor wat we door de jaren heen van Dion gewend zijn geraakt. Thematisch gaat ze daarentegen dieper dan ooit tevoren, met teksten over een alleenstaande moeder, ouder worden, de dood van een kind en een vervreemde vader. Dit soms op onderkoelde wijze en op andere momenten juist hartverwarmend.

Wie wel smult van Dions grootste powerballads, vindt hier heus een paar momenten waarop de zangeres trakteert op haar volledige stembereik (waaronder haar duetten met Johnny Hallyday en Jean-Pierre Ferland), maar in prijsnummers Mon Quand Je Pleure, Que Toi Au Monde (En Cours), Le Miracle en Tant De Temps toont Dion zich van haar meest bescheidenheid kant.