Vraag iemand naar de beelden die ze voor zich zien bij muziek. Niets? Dan is de muziek voor een film niet zo geschikt. Zien ze daarentegen actie, beweging, achtervolgingen? Dan is het goed, weet ook Benjamin Herman.
Toen Eddy Terstall aan Benjamin Herman vroeg de muziek voor zijn nieuwe film te maken, besloot de jazzsaxofonist alle registers open te trekken. Deal klinkt als een ode aan de filmmuziek van de afgelopen veertig jaar, nationaal en internationaal. Voor Herman, groot geworden met het New Cool Collective, is het zijn eerste film.
Hij riep de hulp in van arrangeur Willem Friede (ook van New Cool Collective) en het Praags Filharmonisch Orkest. Verder horen we een paar oude bekenden, zoals gitarist Jesse van Ruller en organist Carlo de Wijs.
Herman, die de vorig jaar overleden Piet Noordijk als voorbeeld zag, klinkt nog meer dan in zijn andere werk als deze wijlen saxofonist. Dat is een compliment, gezien zijn zwierige, zacht stuwende klanken. Het geluid past goed als soundtrack.
Tarantino
Deal kent onder meer Tarantino-achtige licks, een eerbetoon aan Angelo Badalamenti (bekend van zijn werk voor Twin Peaks) en hier en daar wat mespunten Turks Fruit. Maar Herman bewandelt met zijn composities steeds een eigen weg, zonder het filmische aspect uit het oog te verliezen.
Dit zal zeker niet de laatste filmmuziek van hem zijn. Deal is een open sollicitatie bij alle denkbare regisseurs. En een sterke sollicitatie. Een achtervolging grift zich pas echt in het geheugen als je het dreunen en donderen van de soundtrack mee kunt dromen. Nu de film nog.
