In 1984 scoorde de Schotse band The Blue Nile een hit met Tinseltown In The Rain, een van de mooiste popliedjes die er in dat decennium vervaardigd is. Zanger Paul Buchanan brengt bijna dertig jaar later zijn solodebuut uit.

The Blue Nile breekt in 1984 door met het debuutalbum A Walk Across The Rooftops, waarop ook de culthit Tinseltown In The Rain (hoewel erg succesvol in Nederland en Nieuw-Zeeland) te vinden is. Er volgen nog drie albums; Hats in 1989, Peace At Last in 1996 en High in 2004, die het vooral in Groot-Brittannië goed doen.

Paul Buchanan werkt door de jaren heen als liedjesschrijver en gastmuzikant voor diverse artiesten, waaronder Peter Gabriel, Rickie Lee Jones, Aqualung, Melanie C, Annie Lennox, Michael McDonald en Texas. Mid Air is zijn eerste soloalbum, maar lijkt in niks op zijn werk met The Blue Nile.

Waar muziek van The Blue Nile gecategoriseerd kan worden als synthpop, staat Mid Air vol met breekbare ballads met piano als voornaamste (en veelal enige) begeleidingsinstrument bij Buchanans fragiele en emotionele stemgeluid. Behalve slotnummer After Dark klokt niet een van de veertien liedjes boven de drie minuten speeltijd.

Hetzelfde

De sololiedjes van Paul Buchanan zijn beslist mooi. Nummers als Half The World, Two Children en Summer’s On Its Way zijn teder, persoonlijk en rustgevend. Maar hoe mooi de composities ook zijn, in uitvoering laten ze wat te wensen over. Bijna alle liedjes hebben ongeveer hetzelfde tempo en zijn veelal in dezelfde toonsoort.

Daardoor zijn de liedjes nauwelijks van elkaar te onderscheiden en boet de plaat hevig aan kracht in. En dat is echt zonde, want door ook maar iets meer variatie aan te brengen in arrangementen en productie had dit een heel sterk album kunnen worden. Nu is het vooral een niet onaardig soloavontuur van de zanger van die leuke eightiesband.