"Ik ben stoer en schattig", zingt Ellen ten Damme op Niet Janken. Fans wisten dat al lang, al komen geen van beide kanten van de zangeres heel nadrukkelijk voorbij op haar tweede Nederlandstalige plaat.

Het Regende Zon is de opvolger van het succesvolle Durf Jij?, waarop Ellen ten Damme samenwerkte met dichter Ilja Leonard Pfeijfer. Op Het Regende Zon wordt die samenwerking voorgezet, al zet Ten Damme ook teksten van schrijvers Remco Campert en Harry Mulisch op muziek, evenals haar eigen woorden.

Liefde staat centraal op Het Regende Zon, hoewel we vrijwel nergens een verliefde Ellen ten Damme horen. Het album is erg melancholisch en op momenten zelfs sober. Het verdriet van voorbije relaties wordt mooi door Ten Damme bezongen op Je Zei (Een Doodnormaal Kloteverhaal), Gras en Ik Lach, Maar Jij Bent Er Niet.

Toch is het niet alleen kommer en kwel, want er gloort hoop voor gebroken harten in het strijdbare rocknummer Verder, Verder! en de gangbare popliedjes Jij Bent Het Einde en Iedereen Voor Iedereen handelen over onmogelijke (nieuwe) liefdes. Toeval of niet, maar raakvlakken met Ten Damme’s privéleven zijn er zeker.

Ondeugend

Een paar keer dreigen de teksten van Pfeijfer iets te hoogdravend of te gezocht te worden. Ook heeft Ten Damme er goed aan gedaan om de tekst van het titelnummer in te korten, zoals de versie met de volledige originele tekst van Campert duidelijk illustreert. Het staat in schril contrast met het simpele en ondeugende lied … (Niks?).

Het sociaal geëngageerde Pi-Pa-Polderland is alles behalve subtiel. De boodschap ligt er te dik bovenop en mist juist daardoor zijn doel. Wel raak zijn het integere liefdeslied Er Zit Niets Anders Op Dan Jij en het benauwende gesproken liedje Niet Janken. Stoer en schattig, dat is dit album zeker niet. Weemoedig, dat dan weer wel.