1964 was een sleuteljaar voor popmuziek in Nederland. Zowel The Beatles als The Rolling Stones gaven legendarische concerten op Hollandse bodem, waar de popmuziek tot die tijd nog erg knullig en naïef was. The Kik gaat terug naar die tijd.

De Rotterdamse band The Kik werd in 2010 opgericht en komt voort uit de nederbeatband The Madd, dat zich al erg liet inspireren door de klanken uit de jaren zestig. Waar veel andere op de jaren zestig gerichte bands, zoals The Deaf, vooral schatplichtig zijn aan Q65 en The Outsiders, gaat The Kik net iets verder terug.

Terug naar de tijd van vóór de oprichting van de Top 40, toen Nederlandse acts als Johnny Hoes, Anneke Grönloh en een jonge Rob de Nijs indertijd gangbare hitparades als Tuney Tunes en Tijd Voor Teenagers Top 10 bestierden. The Beatles doken reeds in die lijsten op en The Kik grijpt duidelijk terug op de vroege catalogus van dit kwartet.

Beatles-nummers als She Loves You, It Won’t Be Long en All My Loving worden als blauwdrukken gebruikt voor het gros van de nummers op debuutalbum Springlevend, terwijl de knulligheid en naïviteit in tekst en uitvoering van vroege Nederlandse popgroepen als Peter en Zijn Rockets, Butterflies en The Fouryo’s bewaard blijven.

Onbevangenheid

The Kik neemt interessante elementen uit deze vaak vergeten transitieperiode uit de nederpop en slaagt erin de liedjes desondanks fris te laten klinken. Nu heeft The Kik wel een zekere campfactor, maar zonder dat het ten koste gaat van de oprechtheid van de liedjes. Dit mede vanwege de vocale onbevangenheid van Dave von Raven.

Ook de leuke tekstuele vondsten en observaties van Von Raven en consorten zorgen voor een glimlach bij iedere luisterbeurt. Eveneens geslaagd is de cover van Armands debuutsingle En Nou Ik (met Armand en Lucky Fonz III). Gezien de gemiddelde speelduur van tweeënhalve minuut weet The Kik exact waar zijn kracht ligt.