Althans, zo schrijft hij in 1485 in het handboek der Inquisiteurs, De Hamer Der Hekserij. Een van de vele nogal onwelriekende rituelen die de satansdochters voor hem op de heksensabbat zouden uitvoeren, tot aan gemeenschap met dit naar zwavel riekende heerschap. Het lijkt geheel overbodige informatie.

Maar dit is wel de sfeer waarin we het Belgische Kiss The Anus Of A Black Cat moeten zoeken. De naam dekt namelijk de sfeer; met Weltuntergangsstimmung is Stef Heeren alweer toe aan zijn vijfde schijf vol duisternis. Muzikale ondersteuning waarop deze dubieuze rituelen tot in perfectie kunnen worden uitgevoerd.

Eveneens tonen die het perfect zullen doen tegen een achtergrond van een ineen stortende wereld. In lading en intensiteit daarmee geen afwijking van de voorgaande platen. Maar in uitvoering lijkt Kiss The Anus Of A Black Cat wel een voortdurend van gedaante veranderende heks.

Een beetje alsof Woven Hand samen met Sisters Of Mercy synthesizers de Laat-Middeleeuws volksmuziek in heeft geslingerd. Weltuntergangsstimmung kent dus een grote rol voor de elektronica, veel aanzwellende synthesizers, drumcomputers en daar achter een grote put aan elektronische effecten.

Maar dit altijd rond een bezwerende gitaarrif en de doem prekende vocalen van de man wiens woorden je acht nummers lang als de gospel neemt. Een gospel van verdoemenis en onheil, wellicht van een gespleten tong, gedragen door een muzikale trance waarop het niet anders is dan meevaren.