Het tilt de op zichzelf nogal zwakke composities op deze schijf ontegenzeggelijk naar een hoger plan. De groep schiet overtuigend uit de startblokken met het titelnummer, krachtig vehikel voor waarlijk vlammende improvisaties van de hand van de stermuzikant in eigen persoon en organist Chester Thompson.

In dergelijk instrumentaal vuurwerk ligt de grootste aantrekkingskracht van deze plaat: Santana gunt zichzelf buitengewoon veel ruimte voor solo’s en is ouderwets op dreef. Feitelijk zijn stukken als Metatron en Canela zelfs welhaast pure gitaarexercities.

Duidelijke uitzondering is Eres La Luz, het enige lied op het album met vocalen, effectief voortgedreven door een sterke en licht tegendraadse salsabeat. Het zou best kunnen werken op een dansvloer, zij het dat de tekst wel erg clichématig klinkt.

Dat ook de muzikale basis van de nummers vaak tamelijk afgezaagd is, komt vooral pijnlijk naar voren in rustigere composities als Angelica Faith en Mr. Szabo. Het lijkt erop dat Santana weinig belang hecht aan een boeiende liedstructuur.

Zijn enthousiaste en indringende snarenwerk dringt dergelijke grieven echter meestal naar de achtergrond, waardoor het uiteindelijke resultaat toch vrij bevredigend is. Mensen met een passie voor de Santana-stijl zullen zich geen buil vallen aan deze schijf.