Therriault, eenvoudigweg werkzaam onder zijn voornaam Devin, heeft weliswaar een vergelijkbare, fier overeind staande kuif, toch is hij nergens te betrappen op duidelijke invloeden van The Smiths of diens charismatische voorman. Net als Morrissey is Therriault dan wel weer een groot liefhebber van de band New York Dolls.

Het is dan ook vooral dat pad dat de uit Brooklyn afkomstige zanger volgt. Niet alleen de glamrock en protopunk van New York Dolls, maar ook David Bowie en The Stooges zitten diep verankerd in de klanken die Devin voortbrengt. Recentere grootheden als The Strokes en Arctic Monkeys klinken eveneens door op Romancing.

Producer Chris Zane (die eerder werkte aan albums van Friendly Fires, Holy Ghost!, The Walkmen en The Rakes) voorziet de liedjes van een volle doch rommelig aandoende productie, waarmee hij een hip retropunkgeluid nabootst. Zowel de vocalen als gitaarpartijen zijn door allerlei effectenpedalen en –kastjes getrokken.

Het is daarom lastig om Therriaults schelle en venijnige vocalen, die op momenten doet denken aan Julian Casablancas, Billy Corgan en Miles Kane, echt op waarde te schatten. Enkele van zijn liedjes zouden het echter goed doen op de radio, zoals het pittige I’m Not A Fool, het Ramones-achtige Masochist en het potentiële hitje Run.

Het rustigere, aan The Rolling Stones refererende I Don’t Think I en de relatieve ballad White Leather (dat doet denken aan Some Candy Talking van The Jesus And Mary Chain) behoren tot de beste nummers op Romancing en tonen dat de man met het Morrissey-haar mogelijk meer diversiteit in huis heeft dan dit debuutschijfje prijsgeeft.