Het levert een open, maar bij tijd en wijle ook melancholisch klinkende plaat op. Met de toepasselijk grove begintonen van The Dog Died Rough start de band het bal in beste rockmodus. Het daaropvolgende Where The Brokenhearted Go zet die lijn mooi door en met het pakkende Boomerang heeft de groep misschien zelfs wel een hitje beet.

Het viertal beperkt zich op de zelfgetitelde tweede langspeler echter niet tot krassende rock. Vooral de laatste helft van het album kent verscheidene somber getoonzette, overpeinzende nummers, beginnend met On The Road en uitmondend in het breed opgezette Bury My Heart In The Desert.

Daarbij verruimt de band zijn klankpalet met incidenteel opduikende, sfeerbevorderende strijkers- en toetsenpassages, terwijl zanger Björn Awouters in het sensuele Howl bovendien een geslaagd duet met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers aangaat.

Resultaat is een vrij diverse en afwisselende plaat, variërend van het felle en directe Black Horses (naar verluidt geïnspireerd op de recente gebeurtenissen in Libië) tot het ritmisch eigenzinnige Settling Down (dat ergens wel wat weg heeft van wijlen Woost, een ander Nederlands bandje).

Het album heeft hier en daar nog een beetje te lijden van clichématige wendingen in muziek en teksten, maar over het geheel genomen loopt het soepel en belooft deze verse langspeler veel voor de toekomst.

Bekijk hier de concertagenda van Drive Like Maria.