Nu kent Nederland een legio aan rockzangeressen, maar er zijn er maar weinig die zo’n herkenbaar stemgeluid en zo’n typerende schrijfstijl hebben als Sanne Hans, de frontvrouw van Miss Montreal. Dat liet ze al blijken op het titelloze debuutalbum uit 2009 en op de opvolger So… Anything Else?, dat een jaar later verscheen.

Op So… Anything Else? koos Miss Montreal al voor iets stevigere gitaarpop en die lijn wordt op I Am Hunter voortgezet. Samen met liedjesschrijvers Nate Company, Joshua Crosby, Bertolf Lentink (bracht onlangs eveneens zijn derde album uit) en Lesley Roy zet Hans lekkere rockliedjes als Everything en Come On Already neer.

Toch zijn het niet noodzakelijkerwijs de rockachtige liedjes die er bovenuit springen. Zo is de aanstekelijke popsong Wish I Could duidelijk één van de sterkste nummers, hoewel weinig representatief voor de rest van de plaat. Het rondom een vocale sample opgebouwde So Cold is in zijn eenvoud misschien wel het beste nummer hier.

Een vergelijking met Sheryl Crow ten tijde van The Globe Sessions doemt op bij Better When It Hurts. Er wordt hier wijselijk gekozen om niet groots uit te pakken met gitaren en drums, maar om de nadruk te leggen op de schitterende vocalen van Sanne Hans. Dat maakt aanzienlijk meer impact dan de gelaagde productie elders.

Datzelfde kan gezegd worden voor het slepende Giving Up On You en het akoestische I Know I Will Be Fine, waarbij de productionele kunstjes op gepaste wijze ruimte maken voor de daadwerkelijke liedjes. Of Sanne Hans nu de rockende powerhouse uithangt of gewoon goede radiopop maakt, ze klinkt in beide gevallen onweerstaanbaar.