"Reissue, repackage, re-evaluate the songs", klaagde Morrissey in het Smiths-nummer Paint A Vulgar Picture. Inmiddels maakt de man er zelf een sport van zoveel mogelijk reissues met oud materiaal uit te brengen.

Na nieuwe edities van zijn album Southpaw Grammar in 2009 en het verzamelalbum Bona Drag in 2010, is Morrissey nu toe aan een heruitgave van zijn 24 jaar oude solodebuut Viva Hate. Het album verscheen in 1997 al in een geremasterde editie met maarliefst acht zeldzame bonustracks en een andere hoesfoto.

De originele hoesfoto van Anton Corbijn is in ere hersteld voor de 2012-remaster, al heeft de oorspronkelijke typografie plaatsgemaakt voor een goudkleurig Germaans font (voor de lettertypeliefhebbers: Encient German Gothic). Chrissie Hynde van The Pretenders schreef speciaal een nieuw voorwoord voor het cd-boekje.

Als we verder kijken dan de verpakking en het door de originele producer Stephen Street opgepoetste geluid, dan hebben we een sobere bijna-jubileumeditie van het in 1988 verschenen album in handen. Geen B-kantjes, geen van de bonustracks uit 1997 en ook geen extra materiaal uit de sessies van Viva Hate.

Lelijk

Niet echt een hele bijzondere heruitgave dus, maar dat heeft dit uitzonderlijk sterke album van Morrisey ook niet per se nodig. Toch gaat de voormalig Smiths-voorman gruwelijk de mist in met deze vernieuwde versie van Viva Hate. Zo is Late Night, Maudlin Street 45 seconden ingekort, met een fade-out en lelijke knip in het intro.

Helemaal onvergefelijk is dat The Ordinary Boys, één van de prijsnummers op Viva Hate, ontbreekt en wordt vervangen met het matige, demoachtige Treat Me Like A Human Being. Ook de oorspronkelijke Amerikaanse bonustrack Hairdresser On Fire ontbreekt wederom. Viva Hate blijft een geweldig album, maar dit is een inferieure versie.