Op het tweede album van wereldburger, multi-instrumentalist en singer-songwriter Kim Janssen is elke vorm van haast een onbekende. Als conceptalbum rondom de kostscholen, ademt de plaat de tradities, structuur, geheime genootschappen en archaïsche sfeer van deze oude onderwijsinstituten.

Alsof de liedjessmid – inmiddels ook al weer twee jaar actief bij The Black Atlantic – gepoogd heeft een nieuwe soundtrack te schrijven bij Dead Poet Society. Warm, als een diepe vriendschap, maar ook eenzaam en vol spanning in de onderlagen.

Muzikaal breidt Janssen daar zijn spectrum enorm uit. Neem alleen al Blyth Farjeon Choir, waarin Janssen verdwijnt achter het kerkorgel en wordt omsingeld door een enorm koor. Maar ook met minder middelen maakt hij indruk, zoals in Tors waar hij eenzaam begint maar al snel aangevuld wordt met, drums, cello, klarinet en ander schoons.

Of nog kleiner zoals Pierpont: For The Beauty waar Janssen met bewust en charmant slordige tweezang en simpel tokkelwerk de broederlijke liefde binnen de internaten probeert te vangen. Tussen de liederen door passeren moment van neo-klassiek, meer vingeroefeningen dan uitgewerkte stukken. Maar daarmee juist verbindend in het geheel.

Dit album, zijn eerste op Snowstar Records, werd op verschillende locaties opgenomen. Deze reis reflecteert zich in de plaat, die je meeneemt langs verstilde momenten en verrassende arrangementen. Voortdurend ingehouden, een prachtige opvolger van het debuut The Truth Is, I Am Always Responsible.