Er wordt even diep ingeademd voor de plaat start en als de loodzware en directe opener Straight For The Sun inzet, snap je daar ook meteen de noodzaak van: deze Amerikaanse bende heeft duidelijk nog nooit van zelfbeheersing gehoord.

In de loop van een klein uur wordt de ene na de andere stuiterende brisantgranaat op je afgevuurd, steevast voorzien van het stempel van de illustere stijlstichters uit het zuiden, maar desondanks allerminst epigonenwerk.

Daarvoor klinkt Lamb Of God vooreerst al te modderig en bovendien laten stukken als The Number Six en Insurrection onmiskenbaar horen dat ook nieuwere richtingen zoals metalcore hun stempel op het bandgeluid hebben gedrukt.

Hoewel de band zeker zijn best doet voldoende afwisseling op de schijf aan te brengen, bijvoorbeeld door het korte reflectieve rustpunt Barbarosa en de complexe epische afsluiter King Me, is het moeilijk je aan de indruk te onttrekken dat Resolution voornamelijk leunt op een eindeloos arsenaal aan agressieve grooves.

Daardoor lijken veel nummers eerder energievehikels dan afgeronde memorabele liederen, wat in combinatie met de lengte van het album enigszins vermoeiend werkt. Het zal de liefhebber ongetwijfeld worst wezen: die kan na afloop fijn meehijgen met de uitgeputte band, murw gebeukt door het niet aflatende auditieve geweld.