Als John Lennon nog had geleefd, dan zou hij besmuikt het nieuwe McCartney-album "omamuziek" noemen. Maar Macca heeft er nooit een geheim van gemaakt het American Songbook-genre te koesteren.

En nu ligt er een nieuw McCartney-album met een typische Lennon-titel vol omamuziek in de schappen. Paul McCartney wordt dit jaar zeventig en hij weet maar al te goed dat vadertje tijd tikt en dat al z'n muzikale wensen en ideeën nu moeten plaatsvinden. De laatste jaren lijkt hij dan ook een rondje langs de velden te maken.

De ene keer komt hij met een experimenteel album op de proppen, gevolgd door een plaat met balletmuziek en thans een album vol standards onder leiding van jazzproducer Tommy LiPuma. Het is niet de eerst keer dat Macca flirt met Amerikaanse variétémuziek. Luister maar eens naar When I'm Sixty-Four, Honey Pie of uit de latere Wings-periode het nummer My Baby's Request.

Het grote verschil met deze liedjes en Kisses On The Bottom is dat het deze keer niet op een parodie lijkt, maar een eerlijke ode is aan de muziek die z'n vader graag thuis voor hem op de piano speelde en waaraan The Beatles zich begin jaren zestig waagde in donkere clubs te Hamburg, wanneer de nacht aan z'n laatste uren begon.

Tearoom

In tegenstelling tot soortgelijke albums als die van Rod Stewart (The Great American Songbook) en Robbie Williams (Swing When You're Winning) kiest McCartney voor een sobere aanpak. Geen showtrapgevoel, maar eerder dat van een chique tearoom.

Geen platgetreden paden, maar de ietwat vergeten standards komen hier aan bod. Echter, de meest sterke momenten zijn de twee composities van Paul McCartney zelf. My Valentine met Eric Clapton en bij Only Our Hearts, waarbij hij hulp krijgt van Stevie Wonder. Verder wordt hij regelmatig bijgestaan door het subtiele gitaarwerk van John Clayton.

Fragiel

De stem van McCartney wordt met de jaren meer fragiel. Op dit album is dat maar al te goed te horen, zoals in het schitterende Bye Bye Blackbird. Is het bij sommige artiesten van zijn leeftijd soms pijnlijk, bij Sir Paul lijkt het juist z'n kracht te zijn om het kwetsbare met het grote publiek te delen.

Het wordt er zelfs mooier op. Toch is het wat vreemd om deze liedjes nu eens niet te horen door een drank en sigaren aangetaste stem. Paul doet waar hij zin in heeft en zint het de popcritici niet dan laat z'n reactie wel raden: kisses on the bottom.