Hij is zeventig jaar oud, heeft een lange grijze baard en hij was dé sensatie van Lowlands dit jaar: Seasick Steve. Terwijl hij pas net aan het doorbreken is in Nederland, brengt zijn platenmaatschappij nu al een Best Of-album uit.

Walkin' Man verzamelt nummers van Seasick Steve’s vijf studioalbums, waarvan de meest recente (You Can’t Teach An Old Dog New Tricks) in mei verscheen. Die plaat was overigens het best verkochte album tijdens het Lowlands-weekend, dus het was aannemelijk geweest dat er rondom dat album nog wat promotie zou plaatsvinden.

Voor wie You Can’t Teach An Old Dog New Tricks niet heeft gekocht op het festivalterrein in Biddinghuizen en nog altijd eraan denkt om een album van Seasick Steve aan te schaffen, is Walkin’ Man een goede introductie. De liedjes op dit verzamelalbum zijn een accurate dwarsdoorsnede van wat je van de man kunt verwachten.

Rauwe blues op zelfgefabriceerde gitaren en crue uit het leven gegrepen teksten, doorspekt met elementen uit soul, gospel, boogie en hardrock. Soms dansbaar en opbeurend, dan weer hartverscheurend of juist humoristisch. De onderhoudende verhaaltjes die op sommige albums en tijdens concerten te horen zijn, ontbreken hier.

Oprecht

Seasick Steve is weinig subtiel, maar in die directheid schuilt zijn grootste kracht. Wanneer hij wel iets van subtiliteit toont, komt hij evenzeer oprecht voor de dag, zoals op de ingetogen titelsong Walkin’ Man, op het folknummer The Banjo Song en op het kerstnummer Xmas Prison Blues.

Als carrièreoverzicht komt Walkin’ Man – los van de hoge leeftijd van Seasick Steve – erg vroeg, gezien zijn debuutalbum pas in 2004 verscheen (plus het gebrek aan hitjes). Voor een eerste kennismaking met Seasick Steve is Walkin’ Man met 21 nummers niet beknopt genoeg. Een livealbum was op dit moment logischer geweest.