Met nog steeds Stewart in de credits, want alle nummers zijn geschreven en opgenomen in de periode 2006 tot 2010. Afwisselend in Berlijn en Londen werkte het trio aan Work (Work, Work). Desondanks is het werk waar het overgebleven (en aangeslagen) duo nu meekomt een coherent en aansluitend geheel geworden.

Tien nummers met het bleke ingetogen geluid van James Blake en de kaalheid van The XX, een koude en duistere mix van elektronica, darkwave en pijn. Maar er is een dunne lijn tussen kaal en leeg of ingetogen en oppervlakkig. Een lijn die HTRK met moeite balanceert, hier en daar met een voetje dat van de lijn glijdt.

In Poison zitten de voeten volledig aan de juiste kant van de lijn. Het spannendste nummer van de plaat dat draait rond de thema’s zelfmoord en vergif. Ook zonder de bandgeschiedenis een donkere overrollende wolk.

De ijle stem van Standish over koude synths, postpunkgitaa rif en ontklede dubstep, waar Suicide en Jamie Woon lijken samen te komen. Maar het is ook die ijle stem die de zwakte vormt. Over de hele plaat zit er weinig variatie in de toon.

Daardoor wordt Work (Work, Work) wanneer je hem in het geheel luistert wat eentonig. Tien liedjes die eenzaamheid, isolement en anoniem leven in een te grote stad lijken te weerspiegelen. Pijnlijk, maar niet altijd even overtuigend.