Feist – Metals
Aan Feist de zware taak het succes en de positieve kritieken van haar voorgaande album The Reminder, uit 2007 alweer, te evenaren. Op sommige nummers klinkt Feist even klein, fragiel en getormenteerd als Tori Amos op Little Earthquakes en net zo rauw en direct als de rondspokende vocalen van Bruce Springsteen op Nebraska.
Andere nummers klinken juist weer ferm en onstuimig, maar daarom niet minder troosteloos. Subtiliteit en bombast gaan hand in hand in de fantasiewereld die Feist creëert, zoals te horen op albumopener The Bad In Each Other en het daaropvolgende Graveyard. Caught A Long Wind is een tamelijk conventionele folkballade.
A Commotion heeft een eentonig en simpel refrein, dat geleend lijkt uit een new wave-hit uit de jaren tachtig. Ook de rest van de instrumentatie, de samples en de loops zijn eenvoudig en repetitief, maar door de manier waarop het liedje is opgebouwd en de vele door elkaar lopende lagen blijft het desondanks spannend.
Naakt
Metals heeft een opvallend sterk middenstuk, met behalve het al genoemde A Commotion ook het bloedmooie liedje The Circle Married The Line, het prettig kabbelende Bittersweet Melodies en het haast volledig naakt gestripte Anti-Pioneer. Als zelfbenoemde antipionier ligt een antirocksong (Undiscovered First) dan ook voor de hand.
Het venijn zit ‘m – in tegenstelling tot wat het spreekwoord ons leert – niet in de staart, want juist daar houdt Feist haar songs Cicadas And Gulls, Comfort Me en Get It Wrong, Get It Right sober en ingetogen. Desalniettemin behoren ze tot de beste liedjes op Metal, een schijfje dat het verdient beloond te worden met een edelmetaal.
