De titelsong ligt in de eerste maten zelfs in het verlengde van Death To Everyone, een van de meest beknellende nummers ooit door Will Oldham (B’P’B) geschreven. Maar al snel voeren de Canadezen de beknelling op. Backbeat op de hi-hat, ijzige gitaarexplosies en uiteindelijk totale chaos in de drumpartij. Heerlijke verwarring, terwijl de basisstructuur blijft bestaan.

Op de tweede plaat is Siskiyou uitgegroeid tot een kwartet, met nog steeds centraal de vocalen van voormalig Great Lake Swimmers-drummer Colin Huebert. Ten op zichten van de naamloze voorganger is er meer afstand genomen van de folk, maar nog steeds ligt het geluid in de hoek van de indiefolk.

Zo ligt Where Does That Leave Me Now in de lijn van South San Gabriel, terwijl So Cold aansluit bij het geluid van Red House Painters en op andere momenten Wovenhand de referentie lijkt.

Bands die de Amerikaanse country- en folktraditie in eren houden, met de inslag van de eerste pioniers. Uit het bekende het nieuwe verkennen. Een inslag die Siskiyou met deze bands – en de gecoverde Neil Young – deelt.

De grondslag in instrumentarium en opbouw is de aloud bekende receptuur, maar daar wordt vrij en overtuigend meegespeeld. Alternatieve country met een donkere en vrije inslag. Tien aangrijpende nummers, over dood, pijn en verlies. Nog niet het meesterwerk genoemd in de eerste zin, maar aardig op weg.
 

Siskiyou staat op 15 november in Paradiso, Amsterdam, 16 november in dB's, Utrecht en 27 november in Het Groninger Museum, Groningen.

Luister dit album op Spotify