Gotye – Making Mirrors
Het hele nummer riekt weliswaar naar Peter Gabriel, maar wel in topvorm en met dezelfde open en experimentele geest ten opzichte van de popmuziek. Een open houding die hij over de gehele plaat vast houdt. Making Mirrors, het tweede album van de Belgisch-Australische singersongwriter, is even gevarieerd als pakkend.
De vergelijking met Peter Gabriel komt op de plaat vaker terug, niet alleen vanwege de vocale overeenkomst maar juist vanwege aanpak. Grootse arrangementen in zwaar gelaagde nummers die ondanks hun complexiteit geen seconde moeilijk klinken.
De veelzijdige Wouter (Wally) de Backer verstaat de kunst een pakkende hoek te maken, die hij vervolgens op elke mogelijke wijze in kan pakken. Zo raakt in de eerste paar liedjes op Making Mirrors Gotye aan de avantgarde pop van de jaren tachtig, maar schiet daarna even makkelijk in de soul/funk.
Perfectie
Bij State Of The Art geraken we vervolgens in een kunsttukje over-de-top dubreggae. Het excessieve vocoder gebruik op de stem zou bij een ieder ander het nummer kapot maken, Gotye lukt het tot kunst te verheffen. Naar het einde van de plaat neemt de vaart af en komt Gotye meer in zwoelere vaarwateren, zoals in Giving Me A Change en de prachtige afsluiter Bronte.
Maar welke koers hij ook neemt, de verfijning, het oog voor detail zijn die van perfectie. De drie kwartier vliegen daardoor ook voorbij, kennen geen minpunt, geen moment van zwakte. Weliswaar niet allen zo aangrijpend als de hitsingle, maar stuk voor stuk van hoog niveau, willekeurig welke vergelijking vervagend.
