Twaalf nummers in iets meer dan een half uur, die allen in tot in de kleinste details zijn uitgewerkt. En soms zelfs enkel uit kleine details lijkt te bestaan. Een sober bespeelde xylofoon, waarover Kuijken zijn stem in meervoud klinkt, is genoeg om een verstilde sfeer neer te zetten.

De naar folk neigende slowcore, spaarzame percussie en gesproken, soms gemompelde, zanglijnen, doet in de verte denken aan Red House Painters in zijn beste vorm. Net als Mark Kozelek beheerst Thijs Kuijken de kunst om met de kleinste middelen de grootste emotie neer te zetten.

Andere momenten raakt I Am Oak aan Antony Hegarty, met de hoge falset stem, die net niet overslaat. Dat alles binnen een welberekend pallet van welgeplaatste strijkers, subtiele samenzang en onderliggende orgeldrone.

Met Oasem gaat I Am Oak – in tegenstelling tot het debuut On Claws – elektrisch. Een duidelijke verbreding van het geluid als gevolg, waarmee de pracht van het debuut groots wordt overtroffen.

Geen van de nummers valt een toon verkeerd of verzwakt de aandacht. Met Oasem kruipt I Am Oak twaalf keer onder de huid om er enkel in de vorm van kippenvel weer uit te komen. Muziek waarvoor de repeatknop op de cd-speler is uitgevonden.