Uiteraard gaat Velcro Shoes niet alleen over klittenband. Yorn laat hier zijn inlevingsvermogen zijn, door de bril van kind op te zetten. De grootse plannen van de dag door lopen (bad nemen, hut bouwen, in een go-kart rond de wereld rijden).

Je ziet het voor je. De beschrijvende kracht die een goed liedjesschrijver heeft. Een kracht die door de productie – gedaan door Frank Black – extra bloot komt te liggen. De indielegende heeft op PY Pete Yorn geheel gestript van welke onnodige omfloersing dan ook.

Hierdoor lijkt het soms zelfs als of de zanger uit New Jersey tussen de klapdeuren zit te spelen. PY is opgenomen in de zomer van 2008, als een tussendoortje, toen Yorn volop aan het werken was aan Back And Forth (uit 2009).

Black had laten weten dat hij met Yorn wilde opnemen en daar laat je alles meteen voor vallen. Toch klinkt PY nergens als een tussendoortje, op een enkel minpuntje na. Ruw en puur, de band zelden groter dan bas, gitaar, drum en weinig overdubs.

Black brengt de muziek terug tot de kern, de liedjes, en laat daarmee Yorn klinken als een minder getormenteerd - maar zeker zo begaafde - Ryan Adams.

Af en toe worden de pedalen ingetrapt. Plotselinge krakende gitaren. Zanglijnen die er net naast gaan, en daardoor aan intensiteit winnen. Een plotseling scheurende mondharmonica. Details die de liedjes verbreden en versterken.

Yorn legt hier zichzelf helemaal bloot. Indierock over dagelijkse zaken, gebracht met een ogenschijnlijke eenvoud. Ontkleed klinkt hij beter dan hij ooit heeft gedaan. In hoeverre dat aan de inzet van Black te danken is, blijft natuurlijk gissen.

Uiteraard is het talent dat de liedjes schrijft. Het is even goed talent dat de liedjes laten leven in hun beste vorm. Het zal dan geen toeval zijn dat voor deze plaat een zwarte hoes is gekozen.