Debuutalbum 19 had een relatief lange aanlooptijd nodig, want pas een jaar na uitgave – met de release van de Dylan-cover To Make You Feel My Love – kreeg het grote publiek Adele in de smiezen. De verwachtingen voor een opvolger waren hoog.

Adele schakelde een indrukwekkende lijst aan liedjesschrijvers en producers in voor 21, waaronder Rick Rubin (Johnny Cash, Red Hot Chili Peppers), Paul Epworth (Cee Lo Green, Bloc Party), Jim Abbiss (Arctic Monkeys, Goldfrapp) en Eg White (Dido, Joss Stone).

De zangeres uit London schreef alle nummers zelf, veelal met de producers in kwestie, met uitzondering van Lovesong; origineel van The Cure uit 1989. OneRebuplic-zanger Ryan Tedder schreef mee aan twee nummers en Semisonic-frontman Dan Wilson aan drie.

Met de bombastische eerste single Rolling In The Deep werd reeds een deel van de belofte ingelost. Deze hedendaagse goddeloze gospelstamper luidt op niet te versmaden wijze 21 in. Op Rumour Has It laat Adele een geëvolueerde, meer industriële benadering horen van soulmuziek.

I’ll Be Waiting is een wat conventionelere soultrack, waarin Adele zichzelf presenteert als een nieuwe Tina Turner. Het begrip powerballad gaat volledig op de schop, getuige het grootse en meeslepende Set Fire To The Rain; beslist één van de beste nummers op 21.

Een album dat voor de helft uit ballads bestaat blijkt historisch gezien lastig om van begin tot einde spannend te houden. Bij Adele zijn ballads als One And Only, Turning Tables en Don’t You Remember vooral mooi vanwege de intensiteit van de uitvoeringen.

Met enkele van die ballads weet Adele zich vrijwel onmiddellijk in je hoofd en in je hart te nestelen. Zoals het beschouwende Take It All, dat zich kan meten met de meest integere zielenroerselen van Freddie Mercury en John Hiatt.

Adele slaagt er zelfs moeiteloos in om zich Lovesong van The Cure eigen te maken, maar ontroert vooral tijdens het pijnlijke afscheid met haar geliefde op slotnummer Someone Like You.

De gemiddelde popartiest zou een moord doen voor zelfs het minst interessante nummer op 21 (He Won’t Go). Of de pure emotie die Adele in nummers weet te leggen. Het album kan nu al – samen met het debuut – in het rijtje van klassieke popalbums. Wederom briljant.