Zijn eerbetoon aan de muziek uit Hitsville U.S.A. heet toepasselijk Going Back. Zijn laatste langspeler – Testify – verscheen in 2002, maar ondanks de succesvolle comeback volgde enkel de Disney-soundtrack Brother Bear met een paar nieuwe liedjes.

Collins nam eerder Motown-nummers op: Tears Of A Clown, My Girl en natuurlijk het Supremes-nummer You Can’t Hurry Love, dat in zijn versie de eerste plek van zowel de Nederlandse als de Britse Top 40 bereikte.

Net als met You Can’t Hurry Love heeft Collins geprobeerd goed gelijkende coverversies te maken. Dat is uitstekend gelukt, met wat hulp van de band die de originele opnames inspeelde – The Funk Brothers – en Phils eigen krakende stem.

Het is lovenswaardig dat Collins vooral minder bekende en vergeten Motown-hits heeft geselecteerd voor Going Back, waaronder Girl (Why You Wanna Make Me Blue) van The Temptations, In My Lonely Room en Jimmy Mack van Martha and The Vandellas en Something About You van The Four Tops.

Toch ook hier de usual suspects: Uptight (Everything’s Alright) van Stevie Wonder, Papa Was A Rolling Stone van The Temptations en Going To A Go-Go van The Miracles. Titelnummer Going Back is een uitzondering, want deze Dusty Springfield-hit komt niet uit de Motown-fabriek.

Er is duidelijk veel zorg besteed om de klanken van veertig jaar geleden te reproduceren. Opmerkelijk is hoe treffend de stem van Phil Collins hierin past, zonder de originele vocalisten na te bootsen.

Behalve zijn oren en nek vertoont toch ook die stem enige slijtage. Niet alleen past dat mooi bij deze ouderwetse opnames (met name Do I Love You en Never Dreamed You’d Leave In Summer), het voegt tevens een stuk karakter toe die recentere platen van Collins missen.

De Deluxe-uitgave van Going Back bevat behalve een negentig minuten durende dvd ook nog eens zeven bonustracks, die niet op de reguliere editie staan: Ain’t Too Proud To Beg, You’ve Been Cheatin’, Don’t Look Back, You Really Got A Hold On Me, Ain’t That Peculiar, Nowhere To Run en Dancing In The Street.

Als popmuziek een stoeptegel is, dan is Phil Collins dat kleine stukje onkruid dat na het wieden telkens lachend terugkeert. Hij vergaat niet.

8/10