Voorttrekkende wolken in een wijd open lucht, een ogenschijnlijk oneindig veld en een klassiek ogende tempel. De cover van Yen Harley’s debuut is een statement voor hun niet modegevoelige melancholische rock.

De Utrechtse groep rond zanger/gitarist Lukas Batteau heeft in de afgelopen drie jaar onnoemelijk veel opgetreden en al een EP afgeleverd. Met alternatieve rock, zeer nostalgische alternatieve rock.

Zo erg dat de eerste indruk het idee geeft te maken te hebben met een verloren plaat van zo’n tien jaar terug. Bijna gedateerd, maar ook met iets bekends direct herkenbaar in het geluid. Simpel concluderend een teken dat melodische grunge niet dood is.

Pearl Jam

Ja, er is ruimte en schaamteloze liefde te horen voor Alice in Chains, Pearl Jam, Soundgarden, Smashing Pumpkins en Catherine Wheel in deze plaat. Goed geschreven en goed gespeeld. The Substance Of Things is zwaar en traag, met noise en harmonieën, en pakkende riffs zonder enige vorm van haast.

Bovendien klinken ze enorm Amerikaans, met een aantal perfecte singles. Call It Love, een up-tempo rocker, en Holes In The Sky en Family Man, wat rustigere maar directe meezingers.

Groots

Over het algemeen is de cd aan de trage kant, de band neemt de tijd op te bouwen. Dit wordt het beste gedemonstreerd door bijvoorbeeld The Seventh Day en Under Black Light. Dat maakt de plaat enigszins monotoon.

Te weinig veranderingen en te veel hetzelfde gevoel dat wordt weerspiegeld in alle nummers. Een groots gevoel, maar na een tijdje een beetje verstijvend. Hierdoor komt de neiging door de tracks te gaan skippen, maar dat is weliswaar onverdiend. 

Eentonig

Yen Harley is goed en solide, maar biedt geen verrassingen. The Substance Of Things is een groeier, met een prachtige afsluiter, intens en uit het hart. Maar over het geheel genomen een beetje saai.

De stevige wortels in een duidelijk gedefinieerd geluid, hoe goed bedoeld en uitgevoerd dan ook, zal de reden zijn waarom mensen er niets mee kunnen of juist als een blok voorvallen.

6/10