Have One On Me is een totaalervaring. Van twee uur en vier minuten, om precies te zijn. Misschien niet helemaal meer van deze tijd, maar Newsom komt er zeker mee weg.

Onder de achtien composities die worden geboden, zit geen materiaal dat beter in de prullenbak had gestaan.

Goed, velen zullen daar anders over denken, want de stem van Newsom is er eentje die je of fantastisch of afschuwelijk vindt. Maar als je de stem trekt, is Have One On Me een kleine glimbriljant.

De Kate Bush kaart is natuurlijk al vaker gespeeld, en ook bij de derde blijft die vergelijking zich op dringen. Maar Newsom heeft niet die dramatiek, noch de extreme uithalen.

Bovendien rust zij meer op de folktraditie met haar haast hoofse liederen, daarin is het eerlijker haar naast Meg Baird of, een bekender referentiepunt, Joni Mitchell aan de countrykant te zetten. Maar de harpiste schrijf vooral gewoon hele mooie liedjes.

Zo mooi, dat het geen vermoeiende slag is om de volledige drie cd’s achter elkander te draaien. Geen moment van zwakte te vinden in de achttien. Toch is het niet aan te raden om de drie in een ruk door te luisteren. Hierdoor zou je de ware aard van met name de nummers tegen het einde kunnen missen.

Het blijven immers achttien nummers die vooral rondom de harp zijn opgebouwd - wel met aanvulling van goed gezette accenten van onder andere drum, gitaar of blazers – en na anderhalf uur zou je daarin de details wel eens kunnen missen.

Om uitschieters benoemen op deze cd is haast een onmogelijkheid. Niet omdat ze er niet zijn, maar juist omdat ze er in zulke grote getale zijn. Er zijn er die er uitspringen vanwege het harpspel, anderen vanwege de compositie of juist vanwege de zang, maar eigenlijk springt alles eruit.

Twee uur lang blijft Have One On Me een warm bad, waar je misschien met licht gerimpelde huid uitstapt (twee uur blijft lang) maar wel met een goed gevoel van schoon- en puurheid.

9/10