Vanaf de eerst toon trekt The Black Atlantic je mee in de melancholie. Noot op noot raakt, en lijkt niet zozeer geschreven maar puur ontstaan als in een natuurlijk proces.

Rondom aanzwellende en afnemende pianoloopjes worden ambient velden gebouwd zoals bij bands als Sigur Rós en Múm. IJskoude rillingen trekken over je rug, dit is slowcore zoals slowcore moet klinken.

Traag trekt de plaat aan je voorbij, alsof je in slow motion meevliegt op de rug van een immense vogel. Een landschap van koortjes, desolate gitaar, aanzwellende blazers, gebroken en falset zanglijnen.

The Black Atlantic kristalliseert haar nummers in de zelfde wijze waarin Bon Iver, Great Lake Swimmers en andere nu-folk grootheden dat doen. En daarmee schaart ze zich ook meteen tussen die groten.

Reverence For Fallen Trees kent geen mindere nummers, wel een paar die er nog iets meer uitspringen. Heirloom is er zo een, klein beginnend maar langs repetitieve piano steeds verder uitgroeiend met blazers, melodica en opruiende percussie dat je de boxen bijna in wordt getrokken. En ook An Ocean And Peril brengt je bijna aan het zweven, klein in instrumentarium, maar o zo groots in vocalen.

En dat is wellicht ook het beste om The Black Atlantic te kenmerken; een band die met kleine gebaren een groots en meeslepend geluid neerzet. Zelfs als er niets gebeurt, is er iets gaande in de muziek. Met een dun penseeltje worden accenten gelegd, waardoor de schijnbaar onveranderlijke begeleidingsmuziek voortdurend verandert.

En daar overheen de aangrijpende falsetstem, die vaak ook alleen maar herhaalt. Zoals is in Walked-On Wood, “He looms, He looms, ..., ...,” waar meer ook niet nodig is. De Groningers grijpen je en laten je niet meer los.

Deze plaat leeft en geeft bij elke luisterbeurt iets nieuws. Hij is bij de eerste al goed, maar gaat daarna alleen nog maar groeien. Een debuut om de vingers bij af te likken.

9/10