Die kogel is inmiddels door de kerk. Mika is overal in geïnteresseerd. Tot zover het punt dat er eigenlijk niet toe doet. Want de zanger maakt vooral heel erg vrolijke en goed beluisterbare popliedjes.

Van zijn debuutalbum Life In Cartoon Motion verscheen een tal van hits, met als hoogtepunt Grace Kelly. Wie heeft dat nummer niet meegeschreeuwd in de kroeg, auto of douche?

Op The Boy Who Knew Too Much gaat Mika vrolijk door waar hij op het laatste album mee eindigde. Vrolijk, catchy en een beetje too much. Maar bovenal barst het begin van de plaat uit elkaar van hitpotentie.

Opener We Are Golden doet het al aardig op de radio en is minstens zo vermakelijk als Grace Kelly. Blame It On The Girls en Rain passen in hetzelfde straatje en zijn beide hits in wording. Helaas is het vanaf dan even over met de aanstekelijke muziek die Mika zo leuk maakt.

De zanger heeft er namelijk ook een handje van om de gevoelige kant op te gaan. I See You, begeleid door piano, is nog wel goed te pruimen, maar het gaat snel bergafwaarts. By The Time en Pick Up Off The Floor slagen al een stuk minder.

Afsluiter Toy Boy klinkt als de soundtrack van een Disney tekenfilm. Niets mis mee in principe, als iemand dat kan maken is het Mika wel, maar het werkt niet. Zouteloos en zonder overtuiging. Daar veranderen de kekke instrumentjes niets aan.

Mika kan zich beter bezighouden met het schrijven van over the top popmuziek in plaats van het zoeken naar de juiste balans. Op nummers als Lover Boy doet de zanger wat hij moet doen: een eigentijdse versie van Freddy Mercury spelen.

The Boy Who Knew Too Much is niet helemaal geworden wat het moest zijn. Op een paar leuke nummers na slaat Mika de plank vooral veel mis. Er is niets mis met een beetje samenhang, maar de geforceerde ballads pakken niet goed uit.

6/10