Met zestien studioalbums in dik 25 jaar en een catalogus die daarnaast een tiental EP’s, een handvol non-studioplaten en een woud van zij- en soloprojecten omvat zitten fans van deze groep eigenlijk nooit om vers luistermateriaal verlegen.

De nieuwste toevoeging aan de discografie heet The Eternal. Het album is opgedragen aan Ron Asheton en qua geluid lijkt de hele plaat zo ongeveer een ode aan de onlangs overleden Stooges-gitarist.

Op The Eternal klinkt Sonic Youth een stuk rauwer dan op voorgangers Sonic Nurse en Rather Ripped. Het geluid van midden jaren ’80 is terug, zoals de band ongeveer klonk op Evol en Sister, maar dan met betere opnameapparatuur en instrumenten die niet zonder uitzondering met plakband aan elkaar hangen.

Zo rond als de cirkel op de albumcover blijkt na beluistering het album zelf ook te zijn. The Eternal geeft in twaalf nummers een mooie samenvatting van de Sonic Youth discografie.

De kenmerkende uitgesponnen riffs komen terug in Anti-Orgasm en afsluiter Massage The History. Voor de dissonante geluiden moet je bij Sacred Trickster en Calming The Snake zijn en het poppy geluid van de Sonic Youth van de jaren ’90 vind je op What We Know en in de lalala’s van Leaky Lifeboat.

Het New Yorkse viertal is inmiddels weer een vijftal geworden. Na het relatief korte bandlidmaatschap van Jim O’Rourke is de groep nu uitgebreid met oud-Pavement bassist Mark Ibold.

Maar waar de samenwerking met O’Rourke de band in wat experimenteler vaarwater leidde is de invloed van Ibold op dit album in ieder geval nog niet echt terug te horen.

Ook de hoop die fans hadden dat The Eternal een zeer experimenteel album zou worden is ijdel gebleken. Sonic Youth was na negen studioalbums voor major platenmaatschappij Geffen Records eindelijk vrij van de restricties behorende bij zo’n groot label. Maar deze eerste release op het veel kleinere Matador valt in avontuurlijk opzicht behoorlijk tegen.

Want hebben we die tegen elkaar in spelende gitaren van Antenna niet al eens eerder en beter gehoord op nummers als Free City Rhymes en Pattern Recognition? En wat voegen instant meezingers als Malibu Gas Station en Antenna toe aan de bijna toegankelijk te noemen radiohits Sunday en Sugar Kane?

Goed, de band heeft dan wel het eigen label Sonic Youth Records voor de écht experimentele releases (lees: gitaarfeedbacknummers van gemiddeld 20 minuten), maar iets avontuurlijker had het op The Eternal echt wel gemogen.

Voor een willekeurig dertien-in-een-dozijn indiebandje was The Eternal een plaat geweest om trots op te zijn, maar voor de doorgewinterde noisehelden van Sonic Youth komt de plaat over als enigszins verveelde herhalingsoefening.

6/10