Die pauze leidde tot The Empyrean, een schitterend vervolg op dat wat hij enkele jaren geleden bracht. Met in zich allerlei trekjes van dat wat hij deed op die sterk van elkaar verschillende soloalbums. Een conceptplaat noemt Frusciante het, maar dat is waarschijnlijk meer om het geheel in een interessant jasje te steken.

Het gaat op The Empyrean in eerste instantie om de muziek. Een fascinerend, kleine tien minuten durend gitaarthema als opener, waarna 'Song to the Siren', een cover van Tim Buckley, de aftrap betekent voor een plaat die vooral karaktereigenschappen vertoont van Curtains, The Will to Death en het begin van de reeks soloplaten uit 2004: Shadows Collide with People. Het bevat veel diepe lagen, veel dynamiek in het geluid, soms mooie folky liedjes, dan weer lichte, uitwaaierende psychedelica en heel veel gecreëerde, muzikale ruimte.

Zoals bijna altijd speelt muziekmaatje Josh Klinghoffer mee, maar Frusciante krijgt ook hulp van collega Flea en van Johnny Marr. Ook dat is een gegeven. Ondanks deze namen blijft het toch een typisch Frusciante-album; op The Empyrean blijft hij nog steeds de grenzen van zijn kunnen verkennen, zoals hij dat al sinds To Record Only Water for Ten Days doet. En het is verre van een herhaling van het verleden. Nummers als 'Unreachable' voegen nog steeds iets aan het imposante oeuvre toe. En dat is knap voor iemand die zoveel goede platen op zijn naam heeft staan.

Meer audio/video, concertdata en achtergronden van John Frusciante vind je bij KindaMuzik.