De voormalige Iraanse president Akbar Hashemi Rafsanjani is zondag in een ziekenhuis in Teheran overleden aan een hartaanval. Dat meldt het Iraanse persbureau Tasnim op basis van een familielid.
''Ayatollah Ali Akbar Hashemi Rafsanjani is een uur geleden in het ziekenhuis in Teheran opgenomen vanwege een hartkwaal," berichtte IRNA eerder op de dag. Kort daarop werd bekend dat hij was overleden.
De 82-jarige Rafsanjani was nog steeds een invloedrijk persoon in Iran en het hoofd van de Raad van Geschiktheid en Oordeel, een orgaan dat bedoeld is om geschillen tussen het parlement en de conservatieve toezichthouder de Raad van Hoeders op te lossen.
Sinds de revolutie van 1979 verkeerde de gematigde geestelijke Rafsanjani in het centrum van de macht in Iran. Hij was een vertrouweling van de stichter van de islamitische republiek, ayatollah Ruhollah Khomeini. Hij was negen jaar parlementsvoorzitter en van 1989 tot 1997 president. Hij was voorstander van een vrijemarkteconomie en probeerde conflicten met de Verenigde Staten en het Westen te vermijden.
Iraanse oud-president Rafsanjani overleden
President
Als president volgde Rafsanjani Ali Khamenei op, die mede dankzij Rafsanjani religieus leider van Iran werd. Khamenei is nog steeds de hoogste leider van het islamitische land.
De oud-president was tijdens de oorlog tussen Irak en Iran van 1980 tot en met 1988 de facto legerleider.
In 2005 deed Rafsanjani opnieuw een gooi naar het presidentschap, maar legde het in de verkiezingen af tegen Mahmoud Ahmadinejad in een tweede stemronde. In 2013 stelde hij zich opnieuw verkiesbaar, maar hij werd gediswalificeerd door de Raad der Hoeders.
Geestelijken
Hij lag vaak in de clinch met de ultraconservatieve Iraanse geestelijken. Zo verloor hij veel invloed toen hij zich in 2009 schaarde achter een hervormingsgezinde presidentskandidaat, Mir Hossein Mousavi.
Later verloor Rafsanjani zijn invloedrijke positie als hoofd van de Raad van Experts, die verantwoordelijk is voor de benoeming van de geestelijk leider van het land. Hij zou te hervormingsgezind zijn, luidde toen de kritiek.
