Voor de claim dat de Krim niet Russisch is, moet de Tataarse minderheid op dit (tot voor kort) autonome deel van Oekraïne ver terug in de tijd.

Tot 1774 om precies te zijn, want toen slaagde de Russische tsarina Catharina de Grote erin voet aan de grond te krijgen op de Krim door een oorlog met het Ottomaanse Rijk in haar voordeel te beslechten.

Het kanaat (vorstendom ) dat de Tataren -  oorspronkelijk afkomstig uit Mongolië - op de Krim hadden gevestigd, verwierf toen in naam een onafhankelijke status, maar kwam in werkelijkheid sterk onder invloed van Rusland te staan.

Het bleek de opmaat tot annexatie van het Krim-kanaat door Rusland, dat uit was op verdere terugdringing van de invloed van het Ottomaanse rijk.  

Op de plaats van een oude Tataarse nederzetting liet Catharina de Grote meteen na de inlijving in 1783 beginnen met de bouw van een marinebasis, die de naam Sebastopol kreeg. Tot op de dag van vandaag is het de thuishaven van de Russische Zwarte Zeevloot.

Met de Russische overheersing leek het lot van de Tataren bezegeld. Door vervolging en deportatie werden ze een islamitische minderheid in een land waar Slavische volken steeds meer de overhand kregen.

Vooral na de Krimoorlog (1853-1856), waarin Rusland tegenover Turkije, Engeland en Frankrijk kwam te staan, kwam een exodus van Tataren op gang.

In de chaos na de Russische revolutie hadden de Tataren op de Krim korte tijd zicht op zelfbestuur. De  Krim was ook de plaats waar het anti-bolsjewistische Witte Leger lang stand hield, maar in 1921 werd het schiereiland onderdeel van de Sovjet-Unie.

Door verdere vervolging en hongersnoden onder Jozef Stalin was nog slechts een op de vijf inwoners Tataar tegen de tijd dat de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Russen en Oekraïners vormden samen een meerderheid van de bevolking.

In 1944 kwam er een abrupt einde aan de Tataarse aanwezigheid toen Stalin de bevolkingsgroep liet deporteren naar Centraal-Azië omdat ze onder één hoedje zouden hebben gespeeld met de oprukkende Duitsers.

In 1967 volgde rehabilitatie voor de Tataren, maar pas na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie mochten ze terug naar hun vaderland, dat sinds 1954 onderdeel was van Oekraïne.

Met 12 procent van de bevolking vormen de Tataren nu weer een minderheid voor wie onafhankelijkheid van de Krim een brug te ver bleek. Ze moesten tot voor kort genoegen nemen met een autonome status binnen Oekraïne en worden nu opnieuw ingelijfd door Rusland.