Een intens vermakelijk feel-goodboekje met een inktzwart rouwrandje. Dimitri Verhulst etaleert ook nu weer zijn schoonschrijverij en voorliefde voor kneuterige karakters uit een Waals gehucht. Maar voor alles komt de onvoorwaardelijke liefde.

Oucwègne is een gat van een dorp waar zelfs een koe het tot burgemeester zou kunnen schoppen. Sterker nog: het is al eens gebeurd, jaren geleden. Het geeft maar eens te meer aan met wat voor gehucht we te maken hebben, maar de kunstzinnige en intelligente Mevrouw Verona is er ooit samen met haar geliefde Meneer Pottenbakker in een romantische vlaag van verstandsverbijstering neergestreken.

Vanaf het moment dat Meneer Pottenbakker zich heeft verhangen in het aan hun huis grenzende bos, moet Mevrouw Verona het alleen rooien. Haar man is echter in gedachten altijd bij haar. Op een gure februaridag besluit ze de heuvel waarop haar huis staat af te dalen, in de wetenschap dat de terugtocht fysiek onhaalbaar is. Dat geeft niets, want de 82-jarige Mevrouw Verona vindt simpelweg dat haar tijd gekomen is.

Verhaaltjes

Tijdens haar zelf verkozen laatste dag in het dal overdenkt Mevrouw Verona vooral de tijd met haar geliefde, maar ook haar tijd in het kneuterige Oucwègne waar de bewoners net zo simpel zijn als de ingeblikte haring die in het plaatselijke kruidenierswinkeltje al achttien jaar op een koper wacht. Tafelvoetbal is het grootste vertier van de heikneuters en de plaatselijke dierenarts is - hoe kan het ook anders - tegelijkertijd huisarts.

De hoofdstukken zijn eigenlijk kleine verhaaltjes op zich: vluchtige anekdotes uit de kronieken van Oucwègne die soms voorspelbaar zijn, maar altijd vermakelijk en charmant. Altijd keert de verteller echter terug bij Mevrouw Verona en haar liefde voor de onvervangbare Meneer Pottenbakker.

Benijdenswaardige simpelheid

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de plot van Verhulst net zo eenvoudig is als de mensen die hij beschrijft. Er gebeurt eigenlijk niets van belang, maar zo gaat het al jaren in het dorpje, nog voordat de vreemde noorderlingen Mevrouw Verona en Meneer Pottenbakker er kwamen wonen.

Elk jaar wordt er een burgemeester gekozen middels een zoektocht naar een raap, elk jaar hopen de mannelijke dorpsbewoners dat Mevrouw Verona uit haar rouwperiode stapt en het bed met één van hen - of allemaal - deelt. Allemaal vergeefs, natuurlijk. Er verandert niets in Oucwègne. Dat voelt goed: alles wat de Vlaming Verhulst beschrijft ademt een benijdenswaardige simpelheid uit.

Woordkunstenaar

Alhoewel, simpelheid? Geluk is wellicht nog moeilijker geloofwaardig te maken dan regelrechte misère. De Vlaming Verhulst pakt het aan met inktzwarte humor, een trucje waarmee hij ook al bewondering oogstte in het alom bejubelde 'De Helaasheid Der Dingen'. Dat is een aparte keuze voor een redelijk zwaar thema, de zelfmoord van haar Grote Liefde, dat een als een rode draad door het leven van Mevrouw Verona is verweven.

Het is zelfs zo'n centraal thema dat zij besluit van de boom waaraan hij zich heeft opgehangen een cello laat maken. "U moet me maar vergeven dat ik het zo cru stel, maar uw man zou het mij gemakkelijker gemaakt hebben door zich op te hangen aan een spar," verzucht de cellobouwer bij het zien van de bewuste boom. Geen wonder dat de klank van de cello niet om aan te horen is, maar Mevrouw Verona is er zielsgelukkig mee.

Verhulst verpakt dit alles in een enorme woordenstroom, die hij als woordkunstenaar pur sang alle kanten op buigt en smeedt en laat samenkomen in gracieuze zinnen. Soms spreekt hij met een zeker dédain over de bewoners van het suffe Oucwègne, maar tegelijkertijd klinkt er ook veel liefde in door.

Tien Voor Taal

Uiteindelijk gaat het daar ook om: de alles doordrenkende en vooral onvoorwaardelijke liefde, hoe zeer Verhulst deze liefde ook enigszins belachelijk probeert te maken. Dit wordt nog eens verduidelijkt door het feit dat Mevrouw Verona haar gehele leven volgzaamheid geniet van honden. Ook wanneer ze de heuvel afdaalt wordt ze vergezeld door een trouwe viervoeter die maar niet van haar zijde wil wijken.

Ook de dood komt zacht: Mevrouw Verona wordt liefdevol haar dood ingefluisterd door Verhulst. Vlamingen doen het altijd beter, bewijst niet alleen Tien Voor Taal. Ook sublieme werkjes als deze laten de Nederlandse evenknieën zomaar in het stof bijten. De AKO-literatuurprijs mag dan recentelijk nog aan zijn neus voorbij zijn gegaan, maar als hij op deze voet doorgaat zal een glansrijke carrière hem sowieso wel deel zijn.

Uitgeverij: Contact

Mevrouw Verona daalt de heuvel af
Dimitri Verhulst