Vroman was een van Nederlands grootste Nederlandstalige dichters. Hij was bij het grote publiek vooral bekend om zijn gedicht Vrede.

De bekendste regels daarvan luiden: 'Kom vanavond met verhalen / hoe de oorlog is verdwenen / en herhaal ze honderd malen / alle malen zal ik wenen'.

De dichter won verschillende literaire prijzen voor zijn werk, waaronder de P.C. Hooftprijs in 1964. Voor zijn volledige oeuvre kreeg Vroman in 1989 een eredoctoraat in Groningen. Ondanks dat hij naar de VS verhuisde en zelfs Amerikaans staatsburger werd, wordt hij gerekend tot een van de bekendste naoorlogse dichters.

''Leo Vroman was de meest nieuwsgierige en speelse dichter die ik kende, tot op het allerlaatst lief, levendig en verrassend'', zei Mirjam van Hengel, een redacteur bij Querido die een boek schreef over Vroman.

Naast poëzie schreef Vroman ook onder meer proza en toneelstukken. Daarbij publiceerde hij in het tijdschrift Tirade in 2010 een In memoriam voor zichzelf: ''Zullen we hem missen? Niet makkelijk: zijn boeken loeren nog overal, en zijn Effect is blijvend."

De Nederlands-Amerikaanse dichter is tot het laatste moment blijven schrijven. Zijn laatste bundel met poëzie Die vleugels verscheen in november 2013. Bovendien ligt er nog een bundel van hem klaar.

Hoewel Vroman voornamelijk bekend is als dichter en schrijver, was hij ook bioloog. De wetenschap kwam dan ook geregeld terug in zijn poezië.