Het gezin van Sep, Winny en hun vier kinderen vestigt zich op het platteland, als kroon op de idylle van een geslaagd leven. De plotselinge dood van de oudste zoon Andor, door een stom ongeluk, gaat als een schokgolf door het gezin dat als los zand uiteenvalt. 

Andors tweelingzusje Ana is in het bijzonder getroffen. Ze onderhield een speciale band met haar tweelingbroer, met wie ze na zijn dood op bijna mystieke wijze blijft communiceren. Maar het meisje raakt ontregeld omdat haar ouders het te druk met zichzelf hebben en ze te jong is om het op eigen houtje te rooien.

Boyer wendt literaire stijlmiddelen aan als een diamantmijn, door de lezer als onzichtbare huisgenoot midden in het gezin te plaatsen; als degene die de gedachten van de individuele gezinsleden kent, terwijl de communicatie tussen de onderling minimaal blijft.

In feite is het dezelfde positie als van Seps moeder Martha, die van schoondochter Winny de klassieke rol krijgt toebedeeld: "Bemoei jij je in vredesnaam nergens mee, ma."

Wrang is dat het inzicht van Martha wordt genegeerd, terwijl juist zij ziet aankomen waar het mis zal gaan. Als Sep zich in een buitenechtelijke relatie heeft gestort en Winny onder een rouwkleed als een stolp voor iedereen onbereikbaar blijft, meent Ana de zondebok te hebben gevonden waarmee ze het gebroken gezin weer kan lijmen en stevent op de volgende splijtzwam af.

De ontreddering van Boyers personages is duidelijk voelbaar. Door hun relatief rimpelloze bestaan in dit welvaartsland waren ze gewend nooit een beroep op elkaar te hoeven doen, en bij een drama van deze omvang ondervinden ze de keerzijde van weldaadsindividualisme.

Boyer werkt dat gegeven sterk uit, met de originele en zelfverzekerde stijl van een schrijfster die weet wat ze in haar mars heeft. Een levensecht relaas van een gezin op drift dat je vanaf de eerste pagina meevoert als een rukwind.

Uitgeverij De Geus