NU.nl sprak met haar over haar nieuwste boek Donker Hart, waarin hoofdpersonages Nick & Amy naar Missouri verhuizen omdat ze het in New York niet meer bolwerken. Als Amy verdwijnt, komt Nick in de schijnwerpers te staan.

Als ik zeg dat het verhaal als een liefdesbaby van Alfred Hitchcock en Roald Dahl is, wat zegt u dan?

"Dan zeg ik ‘hoera’. Ik had Hitchcock inderdaad voor ogen toen ik de plot uitzette voor Donker Hart, met dat onderliggende thema van nietsvermoedende personages die dingen overkomen. Ik weet precies welk kort verhaal van Roald Dahl je bedoelt, maar laten we niet verklappen welke dat is."

Wat het plot betreft, die is goed doorknoopt; hebt u hulp gehad van de wiskundeknobbels van MIT?

"Mijn werkkamer zag er tijdens het schrijven van mijn boek uit als een ‘war room’. De muren hingen vol met kaarten, tijdsbalken, Post-Itjes en andere geheugensteuntjes om me ervoor te behoeden dat ik de mist in zou gaan. Want zodra er één ding niet klopt, raak je je geloofwaardigheid kwijt. Thrillerlezers zijn kritische lezers en over het algemeen zelfs bijna doorgewinterde detectives. Genadeloos zijn ze."

Donker Hart heeft een sterk fin de siècle-gevoel. Alsof de crisis niet tijdelijk is, maar een nieuw epoque. Was dat uw opzet?

"Ik denk dat we voorlopig wel in deze precaire situatie zitten, en ik heb gezocht naar een vorm om uiting te geven aan mijn vrees. Maar ook aan mijn compassie met mensen die in een verduiveld moeilijke situatie zijn beland."

"Voor mijn hoofdpersonages Nick en Amy valt het nog mee, want ze zijn alleen hun jobs als schrijver in New York kwijtgeraakt. Maar in hun nieuwe woonplaats staat bijvoorbeeld dat uitgestorven winkelcentrum – alle winkels zijn op de fles, junks en daklozen gebruiken het als toevluchtsoord. Zulke troosteloze taferelen heb ik dus in het echt gezien."

De lifestyle van Nick en Amy: droombaan, groot huis in Brooklyn, cocktailparty’s, geld op de bank –te mooi om waar te zijn?

"Deels wel. Ik behoorde zelf tot die groep dus ik kon het van binnen uit beschrijven. Ik ben mijn baan bij een tijdschrift kwijtgeraakt toen de hele mediawereld inzakte. Het zou kul zijn om te beweren dat alle tijdschriften indertijd allemaal even zinvol waren en dat het o zo zonde is, want qua bladen zag je soms door de bomen het bos niet meer."

"Maar er waren ook geweldige journalisten met een serieus kritische visie, en recensenten met een goed oog voor kwaliteit. Het is jammer als die stukken niet meer gepubliceerd kunnen worden, maar gelukkig is het nog niet zo ver. Je zou kunnen stellen dat er een bezem door de mediawereld is gehaald, al is het wel een monsterbezem."

Amy komt uit een weldadig badje: begripvolle ouders, geweldige opleiding, fortuin, geen spoortje kwelling. Zijn zulke mensen bestand tegen falen?

"Dat is een kwestie waar veel mensen in een gelijkwaardige positie mee worstelen. Ze hebben alles meegekregen om een klinkend succes van hun leven en hun relatie te maken, en het is bijna misdadig als ze desondanks niet op en top gelukkig zijn, of die topbaan niet krijgen, of die droomrelatie met die geweldige partner."

"Het is een interessant gegeven, of beter gezegd, ‘was’. Want de crisis als externe bedreiging waart door alle geledingen en niet alleen bij de bevoorrechten. Amy’s zilveren lepel is natuurlijk de belangrijkste rode draad in het verhaal."

Nick komt in de schijnwerpers te staan. Geeft u het Amerikaanse strafsysteem een veeg uit de pan?

"De manier waarop het publiek oordeelt zonder te weten wat er daadwerkelijk speelt, is me een doorn in het oog. Maar het gaat dus echt zo, en ik vind het zorgelijk wanneer ethiek te grabbel wordt gegooid voor de waan van de dag. Misdaad is zo ongeveer entertainment geworden."

"Ooit heb ik een opleiding gevolgd voor crime reporter, maar ik ben niet uit het juiste hout gesneden om tegen voordeuren te bonzen en betrokkenen aan hun jas te trekken voor een soundbite of een quote. Mijn ideaal was om de waarheid te achterhalen, en gelukkig kan ik dat nu doen met mijn thrillers."