Na twintig jaar keren twee zonen huiswaarts. De een springlevend en de ander, die al twintig jaar is verdwenen, bot, voor bot, voor bot, voor bot. Morsdood dus.

Als Oren na twintig jaar terugkeert naar het dorp waar hij opgroeide, het Noord-Californische dorp Coventry, neemt hij zijn intrek in het ouderlijk huis bij zijn vader, een weduwnaar.

Naast het gepiep van de schommelstoel op de veranda horen vader en zoon elke dag nog een ander geluid. Een doffe bons als er door onzichtbare handen weer een nieuw stuk geraamte van hun zoon en broer Josh op de houten planken wordt geworpen.

Josh was vroeger een bijzondere jongen en een getalenteerde fotograaf, die er graag met camera op uittrok. Tot op de duistere dag waarop hij met Oren het bos inging en Oren in zijn eentje terugkwam.

Morbide grap of boodschap?

Wie de morbide grap op zijn geweten heeft om Josh in fragmenten terug te bezorgen naar zijn huisadres, is niet de enige intrigerende noot die O’Connell op haar zang heeft.

Welke boodschap gaat hierachter schuil? Orens afwezigheid van twintig jaar, een periode waarin hij geen enkel contact met thuis had, roept eveneens om ontknoping van een familiedrama.

Man Bijt Hond

Rondom dit gegeven heeft de schrijfster een dorpsgemeenschap gecreëerd van het Man Bijt Hond-level. Er loopt in Coventry een aantal prettige en minder prettige excentriekelingen rond – zoals elk dorp zijn uitwassen kent als je het eenmaal leert kennen.

O’Connell voert deze personages niet op voor de sensatie of obligate couleur locale, maar om de authenticiteit van haar murder mystery te benadrukken; ze hebben ieder een aandeel in het verhaal.

Lijken in de kast

Deze ambitieuze opzet werkt omdat O’Connell de nieuwsgierigheid op aangename wijze blijft prikkelen. Waarom schopt dat ene meisje plompverloren tegen de schenen van Oren na twintig jaar, zonder verder commentaar? Wat is de rol van de oude trouwe huishoudster met de argusogen en wat weet ze wat ze niet vertelt?

Wat fotografeerde Josh vroeger en waar zijn de kiekjes? Waarom komt Josh uitgerekend nu terug en wel als Pedigree-kluifjes? De vragen blijven rijzen in deze kweekbak van suspense.

Dus faites vos jeux, terwijl O’Connell ondertussen, bedreven en evenwichtig, het ene na het andere lijk uit de kast pulkt in deze literaire thriller, maar we zijn van haar ook niet anders gewend.

Vertaling: Frans van Delft