Dit is het levensverhaal van Asta Hoyer. Een Indisch-Nederlandse vrouw voor wie je gaandeweg steeds meer bewondering krijgt, evenals voor haar familieleden en kinderen. Hun verhaal is een verhaal van enorme doorzetters die op en af weelde hebben gekend en verloren, totdat ze zich een eigen, zeer respectabele plek in Nederland verworven.

Het leven van Asta beslaat een woelige periode in de geschiedenis van Indonesië. Kolonisatie en oorlog wisselen periodes van vrede en onafhankelijkheid af.

Te midden van deze pieken in de geschiedenis houdt Asta zich met ijzeren veerkracht en roestvrijstalen ruggengraat staande, hoe zwaar haar situatie soms ook wordt en hoe tragisch haar persoonlijke verliezen ook zijn. Terwijl ze ondertussen ook moeder is, echtgenote, kostwinner, lady of the house, emigrant.

Lof ook voor de schrijfster, die van Asta’s levensverhaal een zeer lezenswaardig boek heeft gemaakt met veel couleur locale, tradities, exotische portretten, gerechten, en gewoontes. Het geeft een compleet en kleurrijk beeld en bovendien hanteert ze een pen die je het gevoel geeft dat je je te midden van alle gebeurtenissen waant.

Het leven bekeken door Asta’s ogen, inderdaad, en Asta heeft veel gezien (en moeten incasseren), zowel in Indonesië als in Nederland.

Wat dit laatste betreft: in de tijd dat de familie Hoyer zich in Nederland vestigde, werden hier net de eerste – vaak onhandige – stappen gezet voor de opvang van migranten. De huidige positie van de Indische Nederlanders hebben ze dan ook duidelijk aan zichzelf te danken, met hun ‘immer blik vooruit’-instelling, hun ethiek en vindingrijkheid.

Geen gelegenheid werd overgeslagen om te leren, te studeren en zichzelf op te werken. Ze verdienen een trofee, de Asta-trofee. Ik ben diep onder de indruk.