Naast boeken schrijft Maynard ook columns en essays voor onder andere The Oprah Magazine en Newsweek en verdeelt haar tijd tussen Californië en Guatemala, waar ze schrijfworkshops verzorgt. Ook schreef ze voor The New York Times.

Op de eerste pagina van Een lang weekend staat een woord van dank aan uw zonen, dat ze u lieten inzien wat de belevingswereld van een 13-jarige is. Hoe regeerden zij op dit boek: ‘Sjonge mam, is dit hoe je ons ziet?’

“Mijn zonen staan altijd erg achter mijn werk, maar hebben het inmiddels te druk met hun eigen projecten om al te veel over de mijne na te denken. Mijn zoon Will is acteur en scriptschrijver en woont in Los Angeles. Mijn andere zoon Charlie zit in een hiphopband en woont in New York. De leeftijd van 13 jaar ligt al heel lang achter ze. Al gaf mijn zoon Charlie me ooit op zijn 9e een voucher met de tekst ‘Je echtgenoot voor één dag’, en dat was mijn inspiratie voor Henry’s cadeautje aan Adele.”

Als je Henry en Holden Caulfield bij elkaar aan een tafel zou zetten, wat zouden ze elkaar dan te vertellen hebben over hun respectievelijke scheppers?

“Henry zou me vragen hoe ik taarten bak. Holden zou vertellen dat zijn schepper is overleden, en hij zou voor zichzelf houden of hij daar verdriet van heeft.”

Lezers ervaren de magie dat ze Labor Day niet opzij kunnen leggen. Had u diezelfde magie (“Ik kan niet stoppen met schrijven”) toen u aan Labor Day werkte?

“Ik heb de eerste draft in 11 dagen geschreven. Ik werkte razendsnel omdat ik niet kon wachten om te zien hoe het zou aflopen. Er waren momenten dat ik echt aangeslagen was en ik heb ook wel achter mijn toetsenbord zitten huilen. Nadat ik de laatste zin had getypt, ben ik naar buiten gegaan om een heel lange wandeling te maken. En toen ben ik even gaan rusten.”

Labor Day werd wel vergeleken met Atonement van Ian McEwan. Zulke vergelijkingen zijn logisch vanuit een uitgever gezien, maar hoe denken schrijvers daarover? Als ik zou zeggen: J.R. Moehringer meets Andy Dufresne na The Shawshank Redemption, wat zou u daar dan van vinden?

“Tjonge, daar zou ik niets op weten te zeggen, en dat is in mijn geval een zeldzaamheid.”

Een eenzame alleenstaande moeder en haar eenzame zoon: het is een bijna té perfect decor waarin een ontsnapte gevangene met liefde zou worden verwelkomd. Hoe is het u gelukt om van Adele geen Jerry Springer-moeder te maken die op gevangenen in Death Row vallen?

“Ik denk niet dat ik zelf veel weg heb van Adele, maar een paar dingen hebben we gemeen. We zijn allebei dol op dansen - al kan zij het veel beter dan ik. Een andere overeenkomst is onze ongeneeslijke hang naar romantiek. Zij gelooft in ware liefde, en net als andere ware romantici is ze bereid van de conventionele paden af te wijken om een voor haar passende relatie te vinden. De weg naar ware liefde is zelden een kaarsrechte, ononderbroken lijn.”

Bij de verfilming van uw boek To Die For heeft u mazzel gehad met Gus Van Sant als regisseur. Labor Day gaat ook verfilmd worden – Bent u wel eens nerveus over uw boekverfilmingen?

“Zodra ik een boek de wereld instuur, moet ik mijn handen ervan af trekken, zoals een ouder ooit zijn kinderen moet laten gaan. Ik voel me bevoorrecht dat het script van mijn boek in handen is van een regisseur voor wie ik veel respect en bewondering heb: Jason Reitman. Ik hoop natuurlijk dat hij volgende maand die Oscar wint! (voor Up in the Air red). En ik zou ook best wel weer een rolletje in de film willen. Misschien als winkelbediende? Of als de bibliothecaresse?”