Ik stuur Nick donderdagmiddag weer een berichtje: "All good?" Hij moet nu ongeveer in de zwaar getroffen provincie Hatay in het zuiden van Turkije aangekomen zijn.

Even later krijg ik terug: "Ja, ben weer even in de lucht." En dan: "Onbeschrijfelijke ellende."

Ik vraag of hij wel oké is. "Ja, we zijn oké, maar we hebben alles gezien. En dan bedoel ik ook echt alles."

Nick werkt al sinds 2017 voor NU.nl, onder meer als freelance nieuwsredacteur. Vanuit Istanboel draait hij nieuwsdiensten. Maar hij houdt het land waar hij woont en waarvan hij de taal redelijk spreekt ook nauwlettend voor ons in de gaten.

Halverwege de week besluiten we samen dat hij gaat vliegen naar Adana, de uitvalsbasis voor de internationale pers. Een besluit waar we niet lichtzinnig over doen. Maar Nick is een ervaren journalist en vanuit Adana kan hij met twee collega's van het Algemeen Dagblad een auto delen. Zo is hij niet volledig op zichzelf aangewezen.

Het drietal rijdt naar Antakya in de provincie Hatay, dicht bij de Syrische grens. Daar kwam de hulpverlening volgens de verhalen maar moeilijk op gang.

's Avonds stuurt hij: "Ik heb het op mijn telefoon getikt, dus schoonheidsfoutjes." Nick heeft verslag gedaan van zijn eerste dag in het gebied.

Ik lees zijn verhaal met ingehouden adem. Nick vraagt nog of het niet te heftig is voor NU.nl. Ik vind van niet. Een verwoeste stad, waar amper hulp kan komen. "Een plek waar nabestaanden rond de puinhopen achterblijven met hun doden", omschrijft Nick. Dat verhaal moeten we vertellen, het is te belangrijk. En juist dit verhaal laat zien waarom ogen en oren op de grond onmisbaar zijn. We plaatsen er wel een waarschuwing bij.

Om 4.00 uur 's nachts appt Nick weer: "We hebben het volbracht. De rit van 170 kilometer, waar we normaal zo'n twee uur over doen: dik elf uur... ik ga slapen."

Nick is gelukkig weer in zijn hotel in Adana, even weg uit het gebied.

De volgende dag bellen we wat langer met elkaar. Nick is nuchter, merk ik. "We kwamen veel verder dan gedacht. Voorbij het checkpoint, waarachter we een andere wereld aantroffen. Pas dan besef je hoe groot dit is."

In sommige wijken krijgt Nick het idee dat de bewoners voor het eerst mensen van buiten zagen. "Er was een enorme behoefte om hun verhaal te vertellen en vooral te laten zien." Een man neemt Nick mee een moskee in, waar opnieuw veel lichamen liggen. "Om jezelf te beschermen, probeer je dan toch een beetje weg te kijken", zegt Nick.

Nick vertelt dat hij zelf een goed filter heeft: hij laat al het leed niet onder zijn huid kruipen. Wat wel heel logisch zou zijn. En waar we Nick, maar ook onze redacteuren die uit tal van aangrijpende foto's en video's de juiste beelden voor onze site selecteren, mee zullen helpen.

Is er iets waar jij graag meer uitleg over wil? Mail dan NU.nl-hoofdredacteur Gert-Jaap Hoekman op gert-jaap@nu.nl en misschien behandelen we het binnenkort op deze plek.