Advocate Liesbeth Zegveld van de eisers, nabestaanden van de Zuid-Molukse kapers, is niet te spreken over de beslissing.

De mariniers en commandanten die deelnamen aan de bestorming worden tijdens het getuigenverhoor niet gevraagd naar hun naam, woonplaats, leeftijd en beroep, terwijl dit normaal wel gebeurt. De identiteit van de getuigen wordt genoteerd aan de hand hun identiteitsbewijzen, waarna deze gegevens in een kluis in het Haagse Paleis van Justitie worden opgeslagen.

Ook zullen de getuigen alleen voor de rechtbank te zien zijn en niet voor de partijen of hun advocaten. Dat betekent dat de advocaten de non-verbale communicatie van de getuigen niet zelf kunnen zien. Van de getuigen die dat willen, wordt de stem tijdens het verhoor vervormd. Zegveld krijgt de namen van de mariniers en commandanten overigens wel, maar mag die niet doorspelen aan derden.

De advocate vindt dat de rechtbank het belang van waarheidsvinding in het belang van privacy aan de kant heeft geschoven. Ze vraagt zich af hoever de privacy van deze getuigen moet gaan. ''Er is geen sprake van bedreiging. Het is een actie van veertig jaar geleden. Dat het voor het publiek wordt afgeschermd, is iets anders. Maar ik zie geen belang dat hiermee nou wordt beschermd.’’

Zegveld stelt dat nu veel zal afhangen van hoe de rechtbank om zal springen met de non-verbale communicatie van de getuigen. ''Communicatie bestaat maar voor een heel klein deel uit woorden."

De Nederlandse staat is wel tevreden met het tussenvonnis. ''Met deze uitspraak is de anonimiteit van de mariniers gegarandeerd en dat vindt de Staat belangrijk."

Nederland was in 1977 bijna drie weken in de ban van de kaping van de intercity Assen - Groningen. Na vruchteloze onderhandelingen werd besloten tot een bevrijdingsactie door mariniers, waarbij zes van de negen daders en twee treinreizigers om het leven kwamen.