Dat blijkt uit een dinsdag verschenen studie van het ​Planbureau voor de Leefomgeving (PBL). Bij de omliggende gemeenten gebeurt juist het omgekeerde.

Het instituut  heeft onderzoek gedaan naar de verhuisstromen tussen steden en de gemeenten eromheen. Het PBL pleit voor meer afstemming bij het woonbeleid tussen de plaatsen. 

De bevolkingsgroei in de grote steden, die begon in de jaren tachtig, heeft zich de laatste jaren versneld. ​De stad ''werkt als een magneet’’ op jongeren, zeker als ze hoger onderwijs volgen. Vaak vinden ze in die stad ook hun eerste baan, blijven ze er wonen en beginnen ze een gezin.

Door meer eengezinswoningen en kindvriendelijke buurten in buitenwijken ​als Leidsche Rijn in Utrecht, IJburg in Amsterdam en Ypenburg in Den Haag is het ook makkelijker te blijven.

Ondanks de gestagneerde woningbouw sinds 2008 lijken de woningen in de grote steden ''als een spons te fungeren’’, aldus de studie.

In de jaren zestig en zeventig trokken welvarende gezinnen nog de stad uit om zich in omliggende gemeenten als Nieuwegein en Zoetermeer te vestigen. ​De meeste van deze 'groeikernen’ groeien echter nauwelijks nog en de bevolking vergrijst de komende decennia en wordt minder welvarend.

In de periode van 2000 tot 2014 groeide Utrecht met bijna 95.000 inwoners, Amsterdam kreeg er ongeveer 80.000 bij, Den Haag 70.000, Groningen en Rotterdam elk ruim 25.000 en Eindhoven bijna 20.000.

De huidige sterke groei van de steden ​stopt op langere termijn mogelijk, aldus het PBL. Het aantal jongeren zal niet meer groeien en de deelname aan het hoger onderwijs bereikt haar maximum.