Dit blijkt uit een rapport van onderzoeksbureau Regioplan dat maandag is gepubliceerd.

Het gebeurt waarschijnlijk enkele honderden keren per jaar dat het voor de politie niet mogelijk is om bijvoorbeeld camerabeelden en telefoongegevens te krijgen, terwijl ze dat wel zou willen.

Als er geen duidelijke aanwijzingen zijn dat een vermist iemand in gevaar is of dat er sprake is van een misdrijf, dan is strafrechtelijk onderzoek niet mogelijk. De politie heeft dan niet veel bevoegdheden.

In het rapport wordt een jonge vrouw als voorbeeld genoemd die in het buitenland verdween tijdens een wandeling in een natuurgebied. Hoewel ze door haar ouders als vermist werd opgeven, kon de politie nauwelijks zoekmiddelen inzetten.

Het Openbaar Ministerie was er namelijk niet van overtuigd dat er mogelijk sprake was van een strafbaar feit. Uiteindelijk werd de vrouw per toeval dood gevonden. Maar de politie vond het niet uit te leggen aan de nabestaanden dat er geen actie werd ondernomen.

De politiemensen die hebben meegewerkt aan het onderzoek, pleiten voor verruiming van de wettelijke bevoegdheden. Behalve eenvoudiger toegang tot camerabeelden en telefoongegevens gaat het om plaatsbepaling via de mobiele telefoon, bankgegevens, het doorzoeken van computers en sociale media en informatie over bijvoorbeeld trein- en vliegreizen.

Volgens onderzoeker Ger Homburg bestaat er een spanning tussen de privacy van mensen die vrijwillig uit beeld verdwijnen en politiemensen die vermoeden dat er wellicht een misdrijf in het spel is.

Ook het belang van achterblijvers kan een rol spelen. Zo kan bijvoorbeeld het lichaam van iemand die zelfmoord heeft gepleegd sneller worden teruggevonden als zijn of haar telefoon kan worden uitgepeild.

Het onderzoek is uitgevoerd in opdracht van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum van het ministerie van Veiligheid en Justitie.