Ineens op straat…

Tachtigduizend euro per jaar. Een Saab als auto van de zaak. Net als een laptop en mobiel. Een eigen kamer en secretaresse. Allemaal exit, door de vele massaontslagen in de afgelopen maanden. Hetzelfde gebeurde mij op mijn vierendertigste vanwege een ontslag. Door: Ebru Umar

De tegenstrijdigheid van de situatie? Er ging een fles champagne open. Hoera! Ontslagen! Het absurde van de situatie? Mijn ontslag was niet gebaseerd op disfunctioneren. Niet op een reorganisatie en zelfs niet op een  ‘incomptabilité des humeurs’. Nee. Mijn ontslag had te maken met een laffe directie en CEO die mijn nevenactiviteit – schrijven en publiceren – niet op commerciële wijze durfde te integreren in mijn functie bij de onderneming. Nota bene een uitgeverij! Vandaar dat ik op een dag bij mijn baas, de directeur werd ontboden die met een serieus gezicht meedeelde dat mijn functie opgeheven zou worden. Zoals ik wist zou mijn afdeling uitgebreid worden bij de reorganisatie, maar ze hadden toch nog ‘ns goed naar het organogram gekeken. En daaruit bleek dat nou nét mijn functie zou moeten komen te vervallen. Tja, daar sta je dan. En wordt je je er opeens erg van bewust dat al je zekerheden wegvallen.

Vierendertig. De leeftijd waarop je denkt dat carrières gemaakt of gebroken worden. De volgende stap is naar een nòg grotere auto en nòg betere bonus en een goed pensioen. Hmmm. Laat ik nou, in tegenstelling tot de meeste vrouwen een briljante onderhandelaar zijn. Ik keek mijn directeur vriendelijk aan, knikte bedachtzaam en zei: “Ik begrijp het. Maar gelukkig hoor ik je zeggen dat mijn functie wordt opgeheven, niet dat ik ontslagen word. Welke nieuwe functie had je voor me in gedachten?”

Mijn directeur keek of hij vuur zag branden. Zijn opdracht was om me te lozen. Zo’n meisje dat in haar vrije tijd stukjes schrijft, in de media opereert en steeds weer aandacht krijgt met controversiële meningen en stellingen, dat was nou net iemand die mijn CEO in roerige tijden niet op zijn loonlijst wilde hebben. Maar eerlijk is eerlijk: ik ben een vrouw die haar geld zelf verdient en bezig is met haar toekomst. Geen rijke papa of mama die mij onderhoudt, laat staan een man die zich mij kan permitteren. Dus zonder slag of stoot zou ik het pand niet verlaten.

Wat ook niet gebeurde. In no time kon ik met opgeheven hoofd financieel pijnloos mijn pasje, Saab en de hele santenkraam inleveren. Nog geen vierentwintig uur later kocht ik een Apple, een Canon EOS en een Olympus digitale voicerecorder: middelen waarmee ik voortaan, bevrijd van de ketenen van de vaste baan, met mijn eigen handen tachtigduizend euro en meer zou moeten gaan verdienen. Ik ben mijn kortzichtige CEO voor eeuwig dankbaar dat hij nou juist mijn functie meende te moeten opheffen. Nog geen jaar later werd hij zelf ontslagen en werd de uitgeverij verkocht. Zo werd hij zelf, samen met vele andere gedupeerden zich er bewust van dat een ontslag je toekomstplannen drastisch kunnen veranderen. Leedvermaak? Mwah. Bron van inspiratie, zo’n ontslag. En inkomsten