Nieuwe baan superster

Meestal ben ik vrijdag laat in de kroeg, met collega’s vrienden of vage bekenden. De vrijdagmiddagborrel werkt voor mij als een uitstekende resetknop na een tergend lange werkweek. Zo niet de afgelopen maanden. Misschien één drankje, en dan snel naar huis, om stipt om half negen af te stemmen op de liveshows van X-factor. Door: Esma Linnemann

Vrienden begrijpen mijn fascinatie voor RTL’s succesvolle talentenjacht niet: de show is voorspelbaar, de muziek niet origineel, bovendien moet je het gekrakeel van Angela Groothuizen en Gordon aanhoren.

Maar mij gaat het niet om het wedstrijdelement, het gigantische decor, het gaat zelfs niet echt over de muziek. Xfactor raakte bij mij een veel gevoeliger snaar: de notie dat iedereen zijn dromen kan verwezenlijken, en maatschappelijke verschillen wegvallen in een talentenjacht waarin niet afkomst, maar talent je lot bepaalt.

X-factor was elke week weer een ontmoeting met de mensen die op een belangrijk kruispunt in hun leven staan,
zweven tussen droom en daad. Zullen ze doorbreken, of staan ze volgende week weer in de supermarkt schappen te vullen? X-factor is daarmee de Nederlandse herschrijving van the American Dream: je kunt met hard werken je dromen verwezenlijken, maar je moet grote risico’s nemen, en de prijs van succes is soms hoog. Finaliste Rochelle is daar een ontroerend voorbeeld van.

Aan niets kon je afleiden dat er een bezielde zangeres schuilt in dit 19-jarige doodverlegen Eindhovense meisje. Dankzij een meesterlijk ontroerende stem is Rochelle in een paar weken BN’er geworden, en dat betekent meer geld op haar rekening, meer mensen op haar voicemail. Rochelle heeft een nieuwe baan: superster. Ik stel me voor dat ze één intiem moment voor zichzelf heeft gehad. In de troosteloze kleedkamer van X-factor zal ze zichzelf hebben aangekeken met die vurige, grote ogen waar ik zo verslaafd aan ben geraakt, en zich gerealiseerd hebben dat haar leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Maar hoe gaat die beeldschone Rochelle haar prille carrière vormgeven, en hoe zorgt ze ervoor dat ze over 30 jaar nog steeds kan oogsten wat ze nu naar hartenlust zaait? X-factor is het resultaat van de samenleving waar we nu in leven: alles is mogelijk, en alles is veranderlijk. Wist je vroeger dat jij in dezelfde fabriek als je vader en je opa ging werken, en zou kunnen bouwen op hetzelfde sociale vangnet dat generaties er doorheen heeft geholpen, nu kunnen fabrieksjongens directeuren worden, dubbeltjes worden zomaar kwartjes. Maar die kansen gaan wel gepaard met onzekerheid. Mensen stellen hun eigen ontwikkeling boven veiligheid en comfort; we gaan van de ene baan naar de andere, en staan zo voortdurend op het kruispunt dat Rochelle passeert.

Voor Rochelle, maar ook voor andere mensen die nét een nieuw pad inslaan geldt; de toekomst is van jou, maar je moet haar recht in het gezicht durven kijken. Want al die mogelijkheden kun je pas echt benutten als je weet waar je naartoe wilt, en je eigen zekerheid kunt inbouwen. Ik hoop dat Rochelle een lieve toegewijde manager krijgt, echt iemand die deugt en een goed financieel plan kan ontvouwen. Voor alle mensen die niet aan X-factor meedoen, maar toch die leap of faith maken: wees bewust van de keuzes die nog komen gaan, en zorg daar in voor een juiste balans en stabiliteit, dan kom je niet voor verassingen te staan en komt jouw X-factor het best tot zijn recht.